ميرزا يحيي ابهري مي نويسد: در عالم خواب، علامه مجلسي(رحمه الله) را ديدم كه در صحن مطهّر سيدالشهدا(عليه السلام) و در طرف پايين پاي آن حضرت ـ در طاق الصفا ـ نشسته و مشغول تدريس است. علاّمه به موعظه و پند و اندرز پرداخت و چون خواست مرثيه و مصيبت بخواند، شخصي آمد و گفت: حضرت زهرا(عليها السلام) مي فرمايد:



«أذْكُرِ الْمَصائِبَ الْمُشْتَمِلَة عَلي وِداعِ وَلَدي الشَّهِيد»



«مصيبت وداع فرزند شهيدم را بخوان.»



در آن هنگام، علامه مجلسي مصيبت وداع را خواند و شيون از جمعيت برخاست به طوري كه مانند آن را در عمر خود نديده بودم و در همان رؤياست كه امام حسين(عليه السلام)به علامه مجلسي فرمود:



«قُولُوا لاَِولِيائِنَا وَ أُمَنائِنا يَهْتَمُّونَ بِإِقامَةِ مَصائِبِنا»



«به دوستان ما بگوييد كه در برپاداشتن جلسه هاي مصيبت براي ما كوشش كنند.»



امام حسين(عليه السلام) پس از حمله هاي كاري و حماسه اي، لحظاتي به استراحت پرداخت كه ناگهان يكي از دشمنان سنگي به سويش انداخت و به پيشاني مباركش خورد و خون بر صورت نازنينش جاري شد. حضرت جامه اي برداشت تا چشم و صورت خود را از خون پاك كند كه تيري زهرآلود و سه شعبه بر سينه ـ و به گفته اي بر قلب مباركش ـ



اصابت كرد و از پشت بيرون آمد. 1 در اين حال بود كه فرمود: «بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ عَلَي مِلَّةِ رَسُولِ اللَّهِ (صلي الله عليه وآله) » .