صاحب عوالم مي نويسد: امام(عليه السلام) در شام عاشورا، كه به عنوان حلّ بيعت، با ياران سخن مي گفت، پس از مطالبي كوتاه، به آنان فرمود:



«اين تاريكي شب را براي خود شتر راهوار پنداريد و از چشم دشمن دور شويد زيرا آنان تنها مرا مي جويند و اگر بر من دست يابند، با شما كاري نخواهند داشت. شما آزاديد و من بيعت را از شما برداشتم بنابراين، مي توانيد برويد.»



آنان يك صدا اظهار داشتند: «نه، به خدا قسم! هرگز چنين نخواهد شد.»



امام(عليه السلام) فرمود:



«فردا همه كشته خواهيد شد و كسي نجات نمي يابد.»



ياران ابا عبدالله گفتند: «حمد، سزاوار خداوندي است كه توفيق شهادت در كنار تو را به ما عنايت كرد.» 1



در شب عاشورا، ياران امام چنان عاشقانه به عبادت پرداختند كه به گفته راوي:



«لَهُمْ دَوِيٌّ كَدَّوِي النَّحْلِ ما بَيْنَ قائِم وَ قاعِد وَ راكِع وَ ساجِد»2.



«آنان را زمزمه اي است چونان زمزمه اي كه از كندوي زنبور عَسَل شنيده مي شود. آن شب را گروهي در حال ركوع بودند، بعضي در سجود و بعضي در ذكر و دعا به سر بردند.»



نيز در حديث آمده است:



«باتُوا قارئِينَ ساجِدِين»3.



«آنان شب را در قرائت قرآن و سجده گذراندند.»



جمعي از سربازان عمربن سعد با ديدن اين حالت، متحوّل شدند و حدود 32 تن به امام(عليه السلام) پيوستند.