اكنون به شرح رشادت ها و جانبازي هاي ياران باوفاي سيد الشهدا(عليه السلام) مي پردازيم كه با نثار خونشان در راه اهداف بلند امام، جاودانه شدند و خط سرخ شهادت را در تاريخ گلگون تشيّع علوي ماندگار ساختند.



1 و 2 ـ مسلم بن عوسجه و پسرش1



يكي از ستارگان درخشان آسمان حماسه عاشورا، مسلم بن عوسجه است. وي از قبيله حبيب بن مظاهر اسدي و از اصحاب پيامبر خدا است(صلي الله عليه وآله) و از آن حضرت روايت نيز مي كرد و از مردم كوفه براي حسين(عليه السلام) بيعت مي گرفت و از سوي مسلم بن عقيل برافراد قبيله مذحج و اسد نمايندگي داشت. هنگامي كه سالار شهيدان به كربلا رسيد، حبيب بن مظاهر در بازار عطاران كوفه مسلم بن عوسجه را ديد و از او پرسيد كجا مي روي؟ مسلم پاسخ داد: مي خواهم رنگ بخرم و محاسن خود را خضاب كنم. حبيب گفت: چرا در كربلا، در ركاب پسر فاطمه(عليها السلام) محاسن خود را رنگين نمي كني؟ از همان جا بود كه هر دو تصميم گرفتند راهي كربلا شوند. 2



سيد بن طاووس در لهوف مي نويسد: مسلم در حلقه عشاق، در شب عاشورا، هنگامي كه امام به آن ها پيشنهاد رفتن كرد، اين چنين گفت:



«نَحْنُ نُخَلّيكَ هكَذا وَ نَنْصَرِفُ عَنْكَ؟ وَ قَدْ أَحاطَ بِكَ هذَا العَدُوُّ، لا وَ اللهِ لا يَرانِي اللهُ أَبَداً وَ أَنا أَفْعَلُ ذلِكَ حَتّي أُكَسِّرَ في صُدُوِرهِمْ رُمْحيَ وَ أُضارِبَهُمْ بِسَيْفي ما ثَبَتَ قائِمُهُ بِيَدي، وَ لَوْ لَمْ يَكُنْ لي سِلاحٌ أُقاتِلُهُمْ بِهِ لَقَذَفْتُهُمْ بِالْحِجارَةِ وَ لَمْ أُفارِقْكَ أَوْ أَمُوتُ مَعَكَ».3



«ما تو را تنها بگذاريم و از تو كناره بگيريم ! در حالي كه دشمنان، تو را محاصره كرده اند؟ نه به خدا سوگند، خدا هرگز چنين روزي را براي من پيش نياورد. از تو جدا نشوم مگر آن كه نيزه ام را در سينه هاي آنها بشكنم و شمشيرم را بر بدن آنها فرود آورم. تا قائمه شمشير در دست من باشد، آنان را رها نخواهم ساخت و اگر هيچ نوع سلاحي باقي نماند، با سنگ با آنان پيكار خواهم كرد، هرگز از تو جدا نمي شوم تا در ركاب تو به شهادت رسم و فداي تو گردم.»



بزرگيِ مقام مسلم بن عوسجه را مي توان از آخرين كلمات امام(عليه السلام) دريافت. امام حسين(عليه السلام) در برابراجساد مطهر شهداي كربلا درحالت غربت چنين بانگ برمي داشت:



«يا حَبِيبَ بن مَظاهر، وَ يا زُهَيربن القَين، وَ يا مُسْلِم بن عَوسَجَة ... فَقُومُوا عَن نَوْمَتِكُمْ أَيُّهَا الْكِرامَ، وَ ادْفَعوا عَنْ آلِ الرَّسُول الطُّغاةَ اللِّئام».4