تنها شهيدي كه در لسان امامان معصوم، «سيّدالشهدا» لقب يافت، سردار نهضت عاشورا، حسين بن علي است. در زبان پيامبر و ائمه معصوم(عليهم السلام) ، لقب سيد الشهدا براي سه تن به كار رفته است: اميرالمؤمنين، حمزه، و امام حسين(عليهم السلام) .



امام صادق(عليه السلام) هنگام زيارت اميرالمؤمنين(عليه السلام) مي فرمود:



«السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وَصِيَّ الاَْوْصِيَاءِ» «درود برتو اي وصيّ اوصيا.»



«السَّلامُ عَلَيْكَ يَا وَلِيَّ الاَْوْلِياءَ» «درود برتو اي وليّ اوليا.»



«السَّلامُ عَلَيْكَ يَا سَيِّدَ الشُّهَداء...» «درود برتو اي سيد وسرور شهيدان.» (1)



تعبير «سيدالشهدا» به وسيله رسول خدا(صلي الله عليه وآله) ، درباره حضرت حمزه، اميرمؤمنان و امام حسين(عليهم السلام) آمده است. پيامبر(صلي الله عليه وآله) فرمود: چهارتن در قيامت، سواره محشور مي شوند كه عبارتند از: من، صالح پيامبر، برادرم علي و عمويم حمزه... (عمّي حمزة بن عبدالمطّلب، اسدالله و اسد رسوله، سيدالشهداء) دراينجا لقب سيدالشهدا براي حمزه به كار رفته است. (2)



انس بن مالك گويد: روزي پيامبر (صلي الله عليه وآله) فرمود: از اين در، بهترين وصي ها و سيد شهيدان وارد مي شود. (3) پس از چندي ديديم كه علي بن ابي طالب از همان در وارد شد. (4)



در حديثي ديگر آمده است كه آن حضرت دستي روي حسين(عليه السلام) كشيد و فرمود: آگاه باشيد كه او (حسين)، سرور شهيدان از آغاز تاپايان زندگي بشري است ولي پدر او



از او بهتر و برتر است. (5)



امام صادق(عليه السلام) از امام حسين به عنوان «سيد شباب الشهداء» ياد كرده است. (6)



ابن اثير مي نويسد: «حسن و حسين از نام هاي بهشتي اند كه در دوران جاهليت، در ميان مردم ديده نشده اند». (7)



در حديثي ديگر از رسول گرامي اسلام آمده است:



«لمّا عرج بي إلي السماء رأيتُ عَلي باب الْجَنَّةِ مَكْتُوباً:... وَ الْحُسَينُ صَفْوَة الله...» «در بالاي در ورودي بهشت نوشته شده است: ... و حسين (عليه السلام) برگزيده خدا است... .» (8)



عشق به دانش



عبدالله بن حبيب، سوره حمد را به يكي از فرزندان امام حسين(عليه السلام) آموخت و آنگاه كه فرزند، آن سوره را پيش پدر قرائَت كرد، امام(عليه السلام) هزار دينار به معلم هديه داد و هزار حُلّه، (9) نيز برايش فرستاد و دهان وي را پر از دُرّ نمود: «أعطاه ألف دينار و ألف حُلَّة و حَشاه فاهُ دُرّاً». (10)



بيعت با يزيد، هرگز!



در نيمه رجب سال 60 هـ . وقتي معاويه از دنيا رفت. وليد، حاكم مدينه، شب هنگام آن حضرت را به بيعت با يزيد دعوت كرد ليكن آن بزرگوار از بيعت با يزيد سر باز زد و به به مبارزه با حكومت فاسد يزيد برخاست.