يكي از مظاهر قوت و كمال نهضت حسيني اينست كه آنها با آنهمه شدت و گرفتاري هيچكدامشان ملحق به دشمن نشد ولي توانستند از لشكر غالب طرف مقابل دل بربايند چنانكه حر وسي نفر ديگر را دل ربودند . و شايد علت اينكه اباعبدالله اصرار داشتكه هر كه رفتني است برود اين بود كه مي خواست نمايشگاهش كامل باشد و در ميان آنها ضعيفي وجود نداشته باشد كه در گيراگير كار سستي نشان دهد . اين جهت در بدر و صفين عيب زيادي نداشت ولي در كربلا عيب داشت چون بناي كار كربلا برگذشت و فداكاري بود . معمولا غالب از مغلوب مي ربايد نه مغلوب از غالب ، و اين بدان جهت است كه از لحاظ روحي اينها غالب بودند و آنها را شكست و تحت تأثير قرار داده بودند .