علت اينكه كوفيان در عين علاقه به حسين ( ع ) مي جنگيدند يكي رعب و ترس بود كه از زمان زياد و معاويه ترسيده بودند و خود عبيدالله هم با كشتن ميثم و رشيد و مسلم و هاني آنها را مرعوب كرده بود ، و به عبارت ديگر مردم از زن و مرد مستسبع و اراده باخته شده بودند، نمي توانستند مطابق عقل خودشان تصميم بگيرند . در ايام كربلا هم يك جندي را كه كندي مي كرد گردن زد ، ديگران كار خود را فهميدند . ديگري حرص و طمع به مال و جاه دنيا بود مثل خود عمر سعد كه او گرفتار عذاب وجدان بود و مي گفت : فوالله ما ادري و اني لحائر افكر في امري ( 1 ) . .



عبيدالله زياد بن محض ورود به كوفه عرفا را خواست و گفت اگر مخالفي در يكي از عرافه ها موجود باشد او را از عطا اسقاط مي كنم . عامر بن مجمع عبيدي ( يا مجمع بن عامر ) گفت : اما رؤساؤهم فقد اعظمت رشوتهم و ملئت غرائرهم ( 2 ) .