امام حسين (ع ) براي اصحاب خود خطبه اي خواند و فرمود:



خود مي بينيد چه مصيبتي بر ما نازل شده , دنيا دگرگون و ناخوشايند شده , نيكي ها و فضيلت ها روي گـردان شـده و چون شتري سبكبار از ميان ما رخت بربسته است از زندگي دنيا جز اندكي همانند ته مانده ظرف آب باقي نمانده , زندگي , سخت ننگين و چون چراگاهي سنگلاخ بي ارزش شـده آيـا نـمي بينيد كسي به حق عمل نمي كند و ازباطل روي گردان نيست در چنين شرايطي مؤمن بايد از اين زندگي دل كند, مشتاق زيارت پروردگارش باشد كه من در اين محيط ننگين , مرگ را خبر سعادت و خوشبختي و زندگي با ستمكاران را جز رنج و دل آزردگي نمي بينيم .



هـنـگـامـي كـه سـخـنـان امـام به اينجا رسيد, زهير بن قين به پا خاست به نمايندگي از طرف اصـحـاب عـرض كـرد: اي زاده رسـول خدا(ص )! سخنانت را شنيديم , اگر دنيا ابدي مي بود و ما جاودانه در آن مي مانديم باز هم جنگ در ركاب تو را بر آن ترجيح مي داديم (92)