امـام و هـمـراهـان وقـتـي از مـديـنـه خارج شدند, در جاده اصلي به راه افتادند مسلم بن عقيل گـفت :مي ترسم ما را تعقيب كنند و به ما برسند, بهتر است ما هم مثل عبداللّه بن زبير از راههاي فرعي به سوي مكه برويم .



حضرت فرمود: ((به خدا تا مكه از راه اصلي جدا نمي شوم , تا مردم بدانند كه حسين (ع ) از حقگويي وايستادگي در برابر ستم و زورگويي بيم ندارد)).



شـخـصـيـتـي مـثل عبداللّه ابن زبير كه هدفش حفظ جان و موقعيت خود است , بايد مخفيانه از مـديـنـه فرار كند و از راههاي فرعي متواري شود, ولي كسي كه براي نجات يك امت و حفظ يك مـكـتـب , عـلـم مـخـالفت با يزيد بر افراشته و تصميم دارد مسير تاريخ را به سود حق تغيير دهد, نـمي تواند خود را در پيچ و خم كوره راهها پنهان كند, او بايد هميشه در متن جامعه حضور داشته باشد, از راه اصلي حركت كند ودر مجامع عمومي مسلمين ظاهر شود درست به همين دليل بود كـه امـام مـكـه را براي اولين مرحله حركت خود انتخاب كرد و پس از رسيدن به مكه تا زماني كه مـي تـوانست از آن موقعيت به سود نهضت مقدس خويش بهره برداري كند در آنجا ماند و درست زماني مجبور به ترك مكه شد كه ماندن در مكه رابه زيان نهضت خويش دانست .