تربيت صحيح فرزندان از ضروري ترين وظايف والدين به شمارمي آيد. انجام دادن اين وظيفه مهم، حساس و ظريف بدون تكيه برديدگاههاي صاحب نظران آگاه و مطمئن ممكن نيست. ما معتقديم كه معصومان(عليهم السلام)در همه ابعاد هدايتي و تربيتي الگوهايي كامل و مطمئن به شمار مي آيند و تكيه برديدگاهها و رفتارهاي تربيتي آنان در مسير تحقق وظيفه خطير تربيت فرزندان، بهترين ره توشه است. معصومان( عليهم السلام)همه نور واحد بوده، هدف مشترك داشتند ولي به اقتضاي گوناگوني موقعيتها در سيره تربيتي آنان ديدگاهها و رفتارهاي تربيتي گوناگون به چشم مي خورد. كنارهم نهادن مجموعه ديدگاهها و رفتارهاي تربيتي آنان الگويي كامل ازنظام تربيتي اسلام عرضه مي كند. در ميان معصومان(عليهم السلام)امام حسين(ع)از موقعيت ويژه اي برخوردار است و اين موقعيت به زندگي و سيره تربيتي آن حضرت برجستگي خاصي بخشيده است. اين مقاله برآن است تا نكاتي از سيره تربيتي آن حضرت را دردو بخش ارائه كند. بخش اول برخي نكات تربيتي است كه تا پيش از حادثه كربلا تحقق يافته و به ما رسيده است و بخش دوم نگاهي مستقل به حادثه عظيم كربلا و بيان نكات تربيتي آن. ذكر اين نكته مفيد مي نمايد كه ازبخش پاياني عمر شريف حضرت يعني زمان تحقق حادثه كربلا نكات تربيتي بيشتري در دسترس داريم. سبب اين امر دو چيز مي تواندباشد:



نخست آنكه حادثه كربلا به خاطر بي نظير بودن آن بيش ازسايرحوادث موردتوجه سيره نويسان و مورخان واقع گرديد وبنابراين، اسناد بيشتري از آن در دسترس است كه مي توان از لابلاي آن نكات تربيتي بيشتري كشف كرد و ديگر آنكه در اين مقطع ازعمر شريف حضرت، فرزندان و اهل بيت او به طور مستقيم همراهش بودند و در نتيجه زمينه بروز نكات تربيتي بيشتري فراهم بوده است و شايد اين امر، يكي از اسرار پاي فشاري امام بر حضوراهل بيت در كربلا بوده است. از اين رو، شايسته است پژوهشگران عرصه تربيت اسلامي فرصت را غنيمت شمرده، حادثه كربلا را باتوجهي عميق تر از منظر تربيت بنگرند ونكات تربيتي سودمندي را از آن استخراج كنند.