از جمله تحريفات معنوي كه هدف اصلي قيام اباعبدالله(ع) را وارونه جلوه مي دهد، پنداري است كه بسياري از افراد قشري و شايد مقدس دارند و مي گويند: امام حسين(ع) براي بخشش گناهان شيعيان خود كشته شد. اينان با تشبّث به رواياتي كه فضيلت گريستن بر سيدالشهدا(ع) را بر مي شمرد و تشويق و ترغيب به عزاداري مي كند و پاداش آن را آمرزش گناهان و ورود به بهشت برين مي داند، [41] تمامي اهداف حسيني را به يكباره فراموش مي كنند و نوعي اباحه گري و روايي گناه را ترويج مي كنند. شبيه آنچه در انديشه مسيحيت راه يافته است كه مسيح(ع) را فادي لقب مي دهند و به دار آويخته شدن او را ،كفاره معاصي امّت اومي پندارند. [42]



خطر اين تحريف آن است كه نه تنها قيام حسيني، كالبدي مي شود، بي روح و بي خاصيت، بلكه وسيله و ابزاري مي گردد، در دست كساني كه صددرصد در برابر اهداف حسيني قرار گرفته اند. اين تحريف هدف امام حسين را دقيقاً وارونه و بر عكس مي كند. اگر هدف از حماسه كربلا، اطاعت الله و عصيان شيطان و اقامه ارزشهاي ديني بود، در اين تفسير، كاملاً، اين اهداف منسوخ مي شود وجاي آن را صرف گريستن و اقامه محافل عزاداري، بدون ذكر معارف ديني و احكام شرعي، مي گيرد. در اين تحريف، عاشورا، مي تواند ابزاري گردد در دستان افرادي كه از نظر شخصيت و چهره واقعي، تفاوتي با امويان و قتله امام حسين(ع) ندارند، كساني كه اگر در محرم 61هجري بودند، چه بسا در لشگر عمر سعد قرار مي گرفتند.



در برابر اين تحريف وظيفه عالمان آگاه و متعهد آن است كه با مستند سازي دقيق و استفاده از كلمات امام حسين(ع) و اهل بيت(ع) و سيره و رفتار ايشان و اصحاب و يارانشان، بي اساسي اين تحريف برداشت گونه را براي عموم مردم آشكار گردانند.