مسمع گويد: حضرت امام صادق (ع) فرمود: آيا متذكر مي شوي با حسين چه كردند؟ عرض كردم : آري ، فرمود: آيا جزع و گريه مي كني؟ گفتم : آري ، به خدا سوگند گريه مي كنم و آثار غم و اندوه در صورتم ظاهر مي شود حضرت فرمود: «خدا اشك چشمت را رحمت كند . آگاه باش كه تو از آن اشخاصي هستي كه از اهل جزع براي ما شمرده مي شوند، به شادي ما شاد و به حزن ما محزون و اندوهناك مي گردند. آگاه باش كه بزودي هنگام مرگ، پدرانم را بر بالين خود حاضر مي بيني ، در حالي كه به تو توجه كرده و ملك الموت را درباره تو بشارت مي دهند، و خواهي ديد كه ملك الموت در آن هنگام از هر مادر مهربان به فرزندش ، مهربانتر است» سپس فرمود: «كسي كه بر ما اهل بيت به خاطر رحمت و مصائب وارده بر ما گريه كند، رحمت خدا شامل او مي شود قبل از اينكه اشكي از چشمش خارج گردد؛ پس زماني كه اشك چشمش بر صورت جاري شود اگر قطره اي از آن در جهنم بريزد، حرارت آن را خاموش كند، و هيچ چشمي نيست كه گريه كند بر ما مگر آنكه با نظر كردن به كوثر و سيراب شدن با دوستان، خوشوقت مي گردد» . 94



با توجه به اين روايت شريف بايد گفت:جايي كه آتش جهنم كه قابل مقايسه با آتش دنيا نيست و به وسيله گريه بر حسين (ع) خاموش و برد و سلام گردد ، پس اگر در موردي، آتش ضعيف دنيا عزادار حسيني را نسوزاند جاي تعجب نيست .



سيد جليل مرحوم دكتر اسماعيل مجاب (داندانساز) عجايبي از ايام مجاورت در هندوستان كه مشاهده كرده بود نقل مي كرد، از آن جمله مي گفت : عده اي از بازرگانان هندو (بت پرست) به حضرت سيدالشهدا (ع) معتقد و علاقه مندند و براي بركت مالشان با آن حضرت شركت مي كنند، يعني در سال مقداري از سود خود را در راه آن حضرت صرف مي كنند. بعضي از آنها روز عاشورا به وسيله شيعيان ، شربت و پالوده و بستني درست كرده و خود به حال عزا ايستاده و به عزاداران مي دهند، و بعضي آن مبلغي كه راجع به آن حضرت است را به شيعيان مي دهند تا در مراكز عزاداري صرف نمايند.



يكي از آنان را عادت چنين بود كه همراه سينه زنها حركت مي كرد و با آنها به سينه زدن مشغول مي شد. وقتي از دنيا رفت، بنا به مرسوم مذهبي خودشان، بدنش را با آتش سوزانيدند تا تمام بدنش خاكستر شد جز دست راست و قطعه اي از سينه اش كه آتش، آن دو عضو را نسوزانيده بود.



بستگان آن دو عضو را آوردند نزد قبرستان شيعيان و گفتند: «اين دو عضو راجع به حسين شماست» 95