شعر نوحه ها بايد مضمون داشته باشد. گاهي وقتي شعري خوانده مي شود، يك چيز تكراري بي مضمون است. فرض كنيد انسان به يكي از ائمه (عليه السلام) خطاب كند و مرتب بگويد: من دوستت دارم. البته اين دوست داشتن، بسيار خوب است؛ اما وقتي همين طور ده بار، صدبار آن را بگوييم، يك حرف تكرار است؛ هيچ پيامي در آن وجود ندارد. ديگر اين كه شعر بايد مضمون متعالي داشته باشد يعني بايد شما ببينيد امروز جامعه و نسل جوان و مستمعين ما به چه معارفي نياز دارند؛ اينها را با زبان شعر و زبان نوحه بيان كنيد؛ و اين كار ممكن است؛ يعني نبايد تصور كرد كه نمي شود اين كار را كرد؛ نه، شعرايي هستند، گفته اند يا مي توانند بگويند. مي شود همه ي معارف لازم را گنجاند. يكي از معارف لازم، احساس محبت نسبت به اهل بيت (عليهم السلام) است؛ انسان مناقب اهل بيت را بگويد تا محبت ايجاد شود؛ اين خيلي خوب است. يكي ديگر از معارف لازم، بيان مقامات عالي اينهاست. البته دست ما به اينها نمي رسد؛ اما هر مقدار كه شرح مقامات عالي اينها در شعرها بيايد، خوب است، ليكن راه اينها، هدف اينها، جهاد اينها و توحيدي كه مي خواستند تبليغ كنند، به زندگي انسان جهت مي دهد. [1] .