چيز ديگري كه بنده در بعضي از خوانندگان جلسات مداحي اطلاع پيدا كردم، استفاده ي از مدح ها و تمجيدهاي بي معناست، كه گاهي هم مضر است. فرض كنيد راجع به حضرت ابالفضل (سلام الله عليه) صحبت مي شود؛ بنا كنند از چشم و ابروي آن بزرگوار تعريف كردن؛ مثلا قربون چشمت بشم! مگر چشم قشنگ در دنيا كم است؟ مگر ارزش اباالفضل به چشمهاي قشنگش بوده؟! اصلا شما مگر اباالفضل را ديده ايد و مي دانيد چشمش چگونه بوده؟! اينها سطح معارف ديني ما را پايين مي اورد. معارف شيعه در اوج اعتلاست. معارف شيعي ما معارفي است كه يك فيلسوف در غرب پرورش يافته ي با مفاهيم غربي و بزرگ شده ي آشناي با معارف فلسفي غرب مثل هانري كربن را مي اورد و دو زانو جلوي علامه ي طباطبايي مي نشاند؛ او را خاضع مي كند و مي شود مروج شيعه و معارف آن در اروپا. مي شود معارف شيعه را در همه ي سطوح عرضه كرد؛ از سطوح معارف نبايد شوخي كنيم. ارزش اباالفضل العباس به جهاد و فداكاري و اخلاص و معرفت او به امام زمانش است؛ به صبر و استقامت اوست؛ و به آب نخوردن اوست در عين تشنگي و بر لب آب، بدون اين كه شرعا و عرفا هيچ مانعي وجود داشته باشد. ارزش شهداي كربلا به اين است كه از حريم حق در سخت ترين شرايطي كه ممكن است انسان تصورش را بكند، دفاع كردند. انسان حاضر است در يك جنگ بزرگ و مغلوبه برود و احيانا در حرارت جنگ كشته هم بشود - كه البته مقام خيلي والايي است، همه هم حاضر نيستند، شهدا و مجاهدين في سبيل الله معدودند؛ در زمان ما هم بحمدالله شهداي برجسته يي


داشته ايم - اما شهيد شدن اين طوري در آن ميدان جنگ، با شهيد شدن در صحنه ي كربلا، با آن غربت، با آن فشار، با آن تشنگي، با آن تهديد به اذيت و آزار كسان انسان، خيلي تفاوت دارد. ارزش اباالفضل، ارزش حبيب بن مظاهر، ارزش جون در اينهاست، نه در قد رشيدش يا بازوي پيچيده اش. قد رشيد كه خيلي در دنيا هست؛ ورزشكارهاي زيبايي اندام كه خيلي هستند؛ اينها كه در معيار معنوي ارزش نيست. گاهي روي اين تعبيرها تكيه هم مي شود! حالا يك وقت شاعري در يك قصيده ي سي، چهل بيتي اشاره يي هم به جمال حضرت اباالفضل مي كند؛ آن يك حرفي است؛ ما نبايد خيلي خشكي به خرج دهيم و سختگيري كنيم؛ اما اين كه ما همه اش بياييم روي ابروي كماني و بيني قلمي و چشم خمار اين بزرگواران تكيه كنيم، اين كه مدح نشد؛ در مواردي ضرر هم دارد. [1] .