مسأله ي عزاداري ها هم بسيار مهم است. شكي نيست كه در مواردي در عزاداري ها حرفهاي غيرواقعي و غلط و خرافي گفته مي شود؛ ليكن اگر فرض مي كرديم هيچ حرف غلطي هم به آن معنا بيان نشود، اما وقتي حرف صحيح ولي سست و بدون استناد به يك مدرك درست گفته شود، يا حرفي كه ايمان مردم را متزلزل كند و در باور مخاطبان نگنجد، گفته شود، اين هم مضر است. شنيده ايم و در مواردي ديده ايم كه كساني به اين عيب، بلكه به اين خطر توجه كرده و آن را بيان كرده اند. طبعا ذهنهاي بعضي كشش ندارد اين معنا را درك كند؛ در مقام عمل هم به اين كار عادت كرده اند؛ اين خيلي مهم نيست؛ اين قابل اثرگذاري است؛ اما ناگهان از نقطه يي از دل روحانيت و از مراكز معتبر روحانيت نداي تأييدي از آن كار غلط بلند شده؛ اين بايد علاج شود؛ و الا بيان كردن، توجيه كردن و تشر زدن دشوار نيست.

اين طور نباشد كه وقتي مطلب حقي در مركزي گفته مي شود و مسؤول و روحاني روشنفكر و آگاهي آن را بيان مي كند، ناگهان با اين توهم يا با اين وسوسه كه اصل عزاداري امام حسين زير سؤال برده شد، جرياني درست شود؛ كما اين كه ما ديديم در قضيه ي قمه زني همين طور شد. به نظر ما قمه زني يك خلاف شرع قطعي بود و هست؛ اين را ما اعلام كرديم و بزرگاني هم حمايت كردند؛ اما بعد ديديم از گوشه و كنار كساني در جهت عكس اين عمل مي كنند! اگر قمه زني اشكال هم نداشته باشد و حرام هم نباشد، واجب كه نيست؛ چرا در جاهايي براي اين چيزهاي بعضا خرافي انگيزه وجود دارد؟ آنهايي هم


كه جنبه ي خرافي محض ندارد، لااقل اين مقدار هست كه در دنياي امروز، در ارتباطات امروز، در فرهنگ رايج جهاني امروز، در عقلانياتي كه امروز در داخل خانه هاي ما و بين جوانان و دختران و پسران ما رايج است، عكس العمل نامناسب ايجاد خواهد كرد. اينها از بينات شرع نيست كه ما بگوييم چه دنيا بپسندد، چه نپسندد، ما بايد اينها را بگوييم؛ حداقل اينها چيزهاي مشكوك فيه است. مجلس خبرگان يك مجلس معتبر و باعظمت است؛ اين همه شخصيت در اين مجلس جمع شده اند؛ درباره ي موضوعي كه به نظرتان مهم مي آيد، قطعنامه صادر كنيد تا پخش شود؛ لااقل مردم ايران بدانند كه نظر شما نسبت به فلان مسأله اين است؛ گيرم بعضي عمل بكنند يا نكنند. [1] .