من اگر بخواهم درباره مجالس عزاداري در كل كشور قضاوت كاملي كنم، اين قضاوت صد در صد مثبت نيست. اخلاص و ارادت و وفا و ايمان مردم جاي حف ندارد. بعضي از منبرها و سخنرانيها، جالب و بسيار ممتاز است؛ بعضي از عزاداريها خوب است؛ اما اينها همگاني نيست. ما بايد همت كنيم تا به بركت همين مجالس، درس حسين بن علي عليه السلام را - كه بحمدالله امروز در فضاي زندگي ما، امام حسين و زينب كبري و علي اكبر و ابالفضل و ديگران حضور دارند و اين مدرسها زنده اند؛ «بل احياء» - با همه قوت و قدرت، بر افكار عمومي جامعه مان عرضه كنيم. اين آن كاري است كه هم به عهده من است، هم به عهده شماست، هم به عهده نوحه خوان است، هم به عهده سخنران است و هم به عهده سينه زن است. ما يك هنر استثنايي داريم كه هيچ جا آن را ندارند و هيچ مذهبي نتوانسته آن را اولا اين طور تجسم بخشد و ثانيا ماندگار كند كه ايمان و عاطفه در هم بپيچند و اين جريان مواج را در تاريخ به وجود آورند و روز به روز هم زنده تر شوند. عزاداريهاي امروز شما از عزاداريهاي دوران جواني بنده بسيار بهتر و پرشورتر است؛ اين همان زنده شدن بيش از پيش است و همين طور فيضانش مي آيد؛ ولي بايد بركاتش هم سرريز شود. [1] .