ما كه امروز اين نظام اسلامي را لمس مي كنيم و بركات آ نرا از نزديك مي بينيم، بيشتر از اسلاف خود، قدر نهضت حسيني (عليه السلام) و معناي آن را درك مي كنيم و بايد بكنيم... ما امروز، به بركت آن نهضت و حفظ فرهنگ و روحيه ي آن نهضت، در جامعه ي خودمان اين نظام را به وجود آورده ايم. اگر در جامعه ي ما، عشق به امام حسين (ع) و ياد او و ذكر مصايب و حوادث عاشورا معمول و رايج نبود، معلوم نبود كه نهضت با اين فاصله ي زماني و با اين كيفيتي كه پيروز شد، به پيروزي مي رسيد. اين، عامل فوق العاده موثري در پيروزي نهضت بود و امام بزرگوار ما، در راه همان هدفي كه حسين بن علي (عليه السلام) قيام كرده بودند، از اين عامل حداكثر استفاده را كردند.

امام (ره) با ظرافت، آن تصور غلط روشنفكر مآبانه ي قبل از پيروزي انقلاب را كه در برهه يي از زمان رايج بود، از بين بردند. ايشان، جهتگيري سياسي مترقي انقلابي را با جهت گيري عاطفي در قضيه ي عاشورا پيوند و گره زدند و روضه خواني و ذكر مصيبت را ايحا كردند و فهماندند كه اين، يك كار زايد و تجملاتي و قديمي و منسوخ در جامعه ي ما نيست؛ بلكه لازم است و ياد امام حسين و ذكر مصيبت و بيان فضايل آن بزرگوار - چه به صورت روضه خواني و چه به شكل مراسم عزاداري گوناگون - بايد به شكل رايج و معمو و گريه آور و عاطفه برانيگز و تكان دهنده ي دلها، در بين مردم ما باشد و از آنچه كه هست، قويتر هم بشود. ايشان، بارها بر اين مطلب تأكيد مي كردند و عملا هم خودشان وارد مي شدند. [1] .