درس مقاومت حسين بن علي يك درس فراموش نشدني است. انساني فرياد برآورد كه در زير آسمان جز آن چند نفر آدمهايي كه با او يار و صميمي بودند كسي به فرياد او جواب نمي دهد. در روي زمين يك نفر جز همان چند نفري كه دور و بر امام حسين بودند وجود نداشت كه حاضر باشد پا به پاي او تا آخر بيايد ديديد ديگر، مردم كوفه و شعارها و اين حرفها بود همان طور كه تا اندكي قبل از خطر، اندكي قبل از خطر همه شان در رفتند. حسين بن علي تنها ماند و امام حسين اينها را مي دانست و در آن شرايط عجيب مقاومت كرد البته اين مقاومت از ده سال قبل شروع شده بود، بلكه به يك معنا از 20 سال قبل شروع شده بود از زمان فوت اميرالمؤمنين عليه الصلوه و السلام كه بيست سال بود تا حادثه عاشورا. از زمان فوت امام حسن عليه السلام تا حادثه عاشورا ده سال بود هركدام از اينها يك خصوصياتي داشت اين زمانهاي گوناگون يك خصوصياتي دارد كه حالا درصدد بيان آنها نيستم. اما اين مقاومت از ديرباز شروع شده بود، زماني كه يزيد بر سر كار آمد اين مقاومت اين شكل را گرفت شكل تند، افشاگرانه، بي محابا و امام حسين معلم مقاومت آگاهانه است و كار حسين بن علي فقط مقاومت هم هست ديگر مي بينيد، آنها فشار آوردند در مدينه كه بايد بيعت كني، گفت نمي كنم، فشار خيلي سخت بود. مسن ترها كه خب ساليان درازي را در دوران طاغوت گذراندند خوب مي دانند من چه مي گويم. تحميلهاي طاغوت، آقا بيا عضو حزب رستاخير بشو؛ آقا بيا در فلان جا مثلا فرض كن كه در فلان مراسم شركت كن، آقا فلان پول را بده، آقا فلان جا بيا، آقا فلان كار را


بكن، اين فشارهايي كه روي مردم مي آوردند، مگر كسي جرأت داشت نفس بكشد... حالا در زمان طاغوت يك نفر صريحا علنا بگويد آقا بنده حكومت شما را قبول ندارم و حاضر نيستم با شما بيعت كنم، خيلي قدرت مي خواهد. در حالي كه آنها هم هيچ ملاحظه اي نداشتند هيچ، همه كار حاضر بودند بكنند. يزيد يك حاكم مست لا يعقل جري گستاخي بود كه همه كار حاضر بود بكند يعني حاضر بود امام حسين را با همه فرزندانش و همه دوروبري هايش قتل عام كند به خاطر همين قضيه، و مگر نكرد؟ يك چنين وضعيتي. در مدينه گفتند بيعت كن گفت نمي كنم آمد مكه، در مكه فشار رويش زياد شد ديد كه اين جا بناست همه كارها را انجام بدهند و موج آب رويش را بپوشاند، تمام بشود قضيه. نخواست بگذارد اين كار بشود حركت كرد و تا يك نهضت ايجاد كند اگر چه آن نهضت در پايان به همان عاقبت منتهي خواهد شد، بلند شد آمد كوفه و در بين راه كوفه با فشارها مقاومت كرد، باز هم هي آمدند، هي ملاقات، هي نمي دانم فلان بالأخره هم به آن جنگ رسيد. باز مقاومت كرد تا شهيد شد. يعني سمبل مقاومت، رمز مقاومت، منتها مقاومت آگاهانه مقاومتي كه مي داند مي خواهد چه كار كند هدفش چيه. اين بايستي براي ملتها، براي دولتها، براي شخصيتها، براي ملت انقلابي خودمان يك اسوه باشد، يك الگو بايد باشد. [1] .