اين پنج نشانه ي مؤمن، در حقيقت، جلوه هايي از توحيد و ولايت است؛ زيرا، نمازهاي پنج گانه، فريضه و نافله هاي آن ها، ظهور عبوديت و بندگي انسان در مراحل و مراتب گوناگون است:

عبوديت قلبي؛ نماز، جلوه ي حضور قلب و ذهن است.

عبوديت فعلي؛ اعمال نماز، مثل ركوع و سجود و قيام و مانند آن ها، جلوه هاي بندگي در اعضا و اندام است، خصوصا سجده كردن كه زمينه ي «نهايت توحيد فعلي در مقام عمل» است. «تعفير الجبين» گوياي اين نكته است.

عبوديت لفظي؛ نماز، در حقيقت، سخن گفتن با معبود و راز و نياز با او است.

البته ظهور بندگي و تجلي عبوديت در سجود و جبين را بر خاك نهادن زمينه ي نهايت توحيد فعلي در مقام عمل است گويي با ملائكه ي الهي، در مقام خضوع و خشوع هماهنگ است.

و نيز بلند گفتن «بسم الله الرحمن الرحيم» و انگشتري را در دست راست كردن، هر كدام، شعار لفظي و عملي در جهت توحيد و خلوص است كه شرح آن مقام ويژه اي را مي طلبد.

امام «زيارت اربعين»، ميقات ولايتي مؤمن است؛ زيرا حقيقت زيارت، امتداد ظهور ولايت است. در واقع، زيارت، جلوه امتدادي ولايت است و به نوعي نماد و تجلي اسراري از ولايت است.

بر اين اساس، «زيارت اربعين»، ميقات ولايت مؤمن و علامت و نشانه ي ايمان چنين مؤمني است.

گوئي مؤمن، از روز عاشوراي حسيني عليه السلام تا چهل شبانه روز، زمينه اي در جهت سلوك طريق ولايت براي احراز «ميقات ولايتي انسان» به دست آورده است. (بعدا در اين ارتباط توضيحي ذكر مي شود).