مختار پس از رسيدن به حكومت، به يك طبقه كه در دوران امويان تحت فشار بود و در دوران ابن زبير نيز فشار در مورد آنان ادامه يافت، خدمت كرد.

آنان عبارت بودند از طبقه ي «موالي» (مسلمانان غير عرب). تا زمان مختار، مواليان مانند ديگر مسلمانان، وجوه شرعي و خراج و ماليات مي پرداختند و وظايف ديگر را انجام مي دادند، ولي از حقوق مساوي با ساير مسلمانان محروم بودند.

همين كه كار مختار قوام گرفت، اين طبقه را مورد توجه قرار داد و برآني آن ها نيز حقوق مساوي با حقوق ساير مسلمانان مقرر ساخت.

اين اقدام اشراف و بزرگان قبايل را بر ضد مختار تحريك نمود. آنان اجتماعاتي تشكيل داده و توطئه هايي نمودند و متفقا براي جنگ با مختار آماده شدند.

در رأس آنان، قاتلان امام حسين عليه السلام قرار داشتند، ولي سرانجام در تحريكات خود با شكست روبرو شدند.

اين مخالفت ها باعث شد كه مختار در تعقيب و قتل قاتلان امام حسين عليه السلام تعجيل كند، به طوري كه ظرف يك روز، 280 نفر از آن ها را به قتل رسانيد و سپس به تعقيب بقيه پرداخت و تعداد زيادي از جمله شمر بن ذي الجوشن، عمر بن سعد، عمر بن حجاج، شبث بن ربعي را كشت و از رؤسا و بزرگان آن ها، احدي را زنده نگذاشت.