در تمام تواريخ معتبر اسلامي [1] آمده است كه وقتي دامنه ي ظلم و خيانت و فسق يزيد به همه جا كشيده شد، مردم به پا خاستند.

در مدينه النبي صلي الله عليه و آله و سلم، هنوز تعداد زيادي از مهاجرين و انصار در قيد حيات بودند و بيش تر به جنايات يزيد و به ويژه كشتن امام حسين عليه السلام حساسيت نشان مي دادند. بر همين اساس مردم سر به شورش برداشتند.

مردم، فرماندار يزيد كه عثمان بن محمد بن ابي سفيان بود را، از شهر بيرون كرده و به رهبري تني چند از بزرگان مهاجر و انصار و تابعين، حكومت خود مختار تشكيل دادند.

بارزترين چهره رهبري اين حركت حق طلبانه، «عبدالله» فرزند «حنظله غسيل الملائكه» است.

وقتي اين خبر به مركز رسيد، يزيد لشكري جرار، مشتمل بر حدود 5 هزار نفر براي سركوبي مردم مدينه فرستاد.

فرمانده اين لشكر، يكي از خطرناك ترين و پست ترين ياران يزيد به نام مسلم بن عقبه بود.

او و نيروهايش در بياباني به نام «حره» اردو زدند و مردم مدينه به رهبري عبدالله بن حنظله و عبدالله بن مطيع، به دفاع پرداختند. ولي در مقابل يورش مغول وار لشكر يزيد، شكست خوردند.

طبق آن چه در تاريخ نقل شده است، اين لشكر با اسب و سلاح و كفش، وارد حرم پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم شده و مسجد پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم را آلوده كردند و بيش از هزار نفر از صحابه پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم را قتل عام نمودند، به طوري كه از «بدريون» كسي زنده نماند و تعداد زيادي از نواميس مردم، مورد تجاوز قرار گرفتند.

اين واقعه در سال 63 هجري به وقوع پيوست.