توابين، به گروهي از شيعيان عراق مي گويند كه پس از شهادت امام حسين عليه السلام به شدت پشيمان شدند كه چرا امام عليه السلام را ياري نكردند و گفتند: جز با شهادت، گناه ما بخشيده نمي شود.

توابين، قبل از حركت، در شب جمعه، 5 ربيع الثاني سال 65 هجري كنار تربت امام حسين عليه السلام و شهداي كربلا گرد آمده و به شدت گريستند و از خدا طلب مغفرت نمودند. سپس نيروها را به سوي مرز عراق گسيل داشتند.

در اين ميان، حماسه سرايان و شعراي شيعه نيز، مردم را به خونخواهي امام حسين عليه السلام و بازگشت به سوي خدا، ترغيب نمودند.

اردوي توابين به حدود دهكده «قرقيا» در نزديكي شط فرات رسيد و پس از مدت كوتاهي به سوي منطقه ي حساس «عين الوردة» حركت كرد، زيرا طبق گزارشي كه به آن ها رسيده بود، دشمن با سي هزار نيرو از لشكريان شام، به سركردگي «ابن زياد» به سوي آنان حركت كرده است.

نيروهاي توابين در منطقه «عين الوردة» با دشمن مواجه شدند. در اين جنگ، ابن زياد، فرمانده كل نيروهاي دشمن بود.

توابين حدود 4 هزار نفر و لشكر دشمن حدود 30 هزار نفر بودند و شعار توابين «يا لثارات الحسين عليه السلام» (اي خونخواهان حسين عليه السلام) بود.

جنگ به شدت آغاز شد و توابين با روحيه اي شهادت طلبانه، جانانه مي جنگيدند و بي مهابا به قلب دشمن يورش مي بردند.

فرياد «الجنة، الجنة» توابين بلند بود و عده اي از آن ها در حال نبرد، فرياد مي زدند «خدايا ما را ببخش».

آن هاتعداد زيادي از افراد دشمن را به هلاكت رساندند تا كشته شدند.

اغلب افراد گروه توابين به شهادت رسيدند، كه با غلبه ي لشكر شام، بقيه به عراق بازگشتند و به نهضت مختار پيوستند.

انقلاب توابين، در واقع تأثير عميقي بر جامعه كوفه داشت و خطبه هاي آتشين و شعارهاي رهبران و مردم را بر انقلاب هاي بعدي بر ضد حكومت اموي آماده ساخت.