جانبازان حسيني، چون شيران جنگي، انبوه دشمن را، به هيچ گرفته، بدون درنگ، شمشيرهاي خود را بيرون كشيدند و با نداي «الله اكبر» به پيكار گروه ستمگر رفتند و با شمشير بران، گروه بي شماري از آنان را به خاك افكندند.

اين پيكار خونين و برق آسا دو ساعت طول كشيد و افراد دشمن، از دلاوري و جانبازي فدائيان امام حسين عليه السلام شگفت زده شدند و به هراس افتادند.

گروهي از آن عزيزان به شهادت رسيدند و اجساد پاكشان چون گل هاي پرپر به زمين افتاد.

تقريبا نيمي از ياران امام حسين عليه السلام در پيكار نخست، شهيد شدند.

سيدالشهداء عليه السلام وقتي اجساد آنان را مي نگريست، از شدت ناراحتي دست به محاسن خويش گرفت و با حالت حزن، پروردگار خود را ياد نمود.

آن گاه ضجه اي زد و از افراد ياري طلبيد:

آيا فريادرسي هست كه ما را براي خشنودي پروردگار ياري كند؟

آيا ياري كننده نيرومندي هست كه از حرم پيامبر خدا دفاع كند؟