در حالي كه لشكر حر امام را تعقيب مي نمود، امام عليه السلام به حركت خود ادامه داد تا روز دوم محرم وارد سرزمين كربلا شد.

سيدالشهدا سوال فرمود: نام اين زمين چيست؟

عرضه داشتند: اين زمين كربلا است.


حضرت عليه السلام فرمود:

اللهم اني اعوذ بك من الكرب والبلاء؛ خداوندا! به تو پناه مي برم از «كرب» و «بلا».

سپس فرمود:

انزلوا، هاهنا محط رحالنا و مسفك دمائنا و هاهنا والله محل قبورنا و هاهنا والله، بهذا حدثني جدي رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم؛ پياده شويد كه اين جاست محل افتادن بارهاي ما و مكان ريخته شدن خون هاي ما، اين جاست آرامگاه ما. جدم رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم، مرا از اين واقعه آگاه ساخته.

پس از شنيدن اين سخنان، همگي از مركب هاي خود پايين آمدند و حر با اصحابش نيز در كنار آنان منزل كردند.

امام حسين عليه السلام بر روي زمين نشست و در حالي كه شمشير خود را مهيا مي كرد، اين اشعار را زمزمه فرمود:



يا دهر اف لك من خليل

كم لك بالاشراق والاصيل



من طالب و صاحب قتيل

والدهر لا يقنع بالبديل



وكل حي سالك سبيل

ما اقرب الوعد الي الرحيل



و انما الامر الي الجليل

اي روزگار! اف بر تو باد مر تو را، چه بد دوستي هستي چه بسيار كه تو در صبحگاهان و شامگاهان كه طالبان و مصاحبان خويش را به قتل رسانيدي و روزگار در بلاهايي كه بر شخص نازل مي شود به بدلي قانع و راضي نيست و هر زنده ي سبيل مرگ را رهسپار است چه بسيار وعده كوچ نمودن از اين دار فنا نزديك شده و بجز اين نيست كه نهايت امر هر كسي به سوي خداوند جليل است.



اي روزگار دوستي ات پايدار نيست

با دوست غير دشمني ات هيچ كار نيست



پس بامداد و شام تو جمعي ز دوستان

كشتي و دشمني ات به كس آشكار نيست



هر زنده اي چو من به سوي مرگ مي رود

جاويد غير حضرت پروردگار نيست



حضرت زينب عليهاالسلام اين كلمات و اشعار را از برادر ارجمندش شنيد و عرضه داشت:

برادر جان! اين سخن از كسي است كه يقين به كشته شدن خود دارد.

امام عليه السلام فرمود:

آري خواهر جان! چنين است (و من هم در قتل خود بر يقين هستم).

حضرت زينب عليهاالسلام فرياد «واثكلاه» برآورد:

واثكلاه، ينعي الي الحسين نفسه، حسين عليه السلام دل از زندگاني برگرفته و خبر مرگ خويشتن را به من مي دهد.

در روايت ديگري وارد شده كه حضرت زينب عليهاالسلام پس از شنيدن سخنان سيدالشهداء عرض كرد:

واثكلاه، ليت الموت اعدمني الحياة، اليوم ماتت امي فاطمة الزهراء، و أبي علي المرتضي، و أخي


الحسن الزكي، يا خليفة الماضين و ثمال الباقين؛ اي كاش مرگ من مي رسيد و زندگاني من تمام مي شد. امروز است كه احساس مي كنم مادرم فاطمه زهرا و پدرم علي مرتضي و برادرم حسن مجتبي عليه السلام از دنيا رفتند، اي جانشين رفتگان و پناه بازماندگان!

حضرت سيدالشهداء عليه السلام فرمود:

اي خواهر عزيز! مراقب باش شيطان، حلم و بردباري تو را نبرد.

زينب عليهاالسلام عرض كرد: آيا كشته خواهي شد؟

امام عليه السلام با همه غم و اندوه، دم از اندوه كشيد و چشمان مبارك او پر از اشك شد و اين مثل را فرمود:

لو ترك القطا لنام؛ يعني اگر «مرغ قطا» را به حال خويش مي گذاردند، البته به خواب مي رفت. [1] .

زنان حرم، با شنيدن اين سخنان، همگي به گريه افتادند و گريبان پاره كردند.

در اين ميان ام كلثوم فرياد مي زد:

وا محمداه! وا علياه! وا اماه! وا اخاه! وا حسيناه! واضيعتا بعدك يا اباعبدالله؛ امان از بيچارگي بعد از تو، اي اباعبدالله.

امام حسين عليه السلام خواهر خويش را تسلي و دلداري نمود و فرمود:

اي خواهر! در راه خدا شكيبايي و بردباري كن و آن را شعار خويش ساز، زيرا ساكنين آسمان ها و ملكوت اعلي همه فاني مي شوند و اهل زمين همه مي ميرند و جميع مخلوقات جهان، در معرض هلاك خواهند بود.

امام حسين عليه السلام رو به ام كلثوم و زينب و فاطمه و رباب كرد و فرمود:

انظرن اذا انا قتلت فلا تشققن علي جيبا و لا تخمشن علي وجها و لا تقلن علي هجرا؛ متوجه باشيد وقتي كه من كشته شدم گريبان پاره نكنيد و سيلي به صورت نزنيد (صورت مخراشيد) و سخن بيهوده اي كه خدا راضي نيست نگوييد.