سپس گروهي از مؤمنين جن، نزد امام حسين عليه السلام آمدند و گفتند:

ما شيعيان و ياوران تو هستيم، هرچه مي خواهي به ما امر كن و اگر دستور دهي، تمام دشمنانت را نابود مي كنيم و تو در وطن خويش بمان.

امام حسين عليه السلام در حق آنان دعا كرد و فرمود:

مگر اين آيه ي شريفه را كه بر جدم رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم نازل شده نخوانده ايد كه مي فرمايد (قل لو


كنتم في بيوتكم لبرز الذين كتب عليهم القتل الي مضاجعهم) [1] يعني به مردم بگو اگر در خانه هاي خود بمانيد، آنان كه مقدر شده كشته شوند، به سوي قبرهاي خود خواهند رفت (و از چنگال مرگ نمي توانند فرار كنند) ماندن در مدينه نتيجه ندارد.

فاذا اقمت في مكاني فبماذا يمتحن هذا الخلق المتعوس، و بماذا يختبرون و من ذا يكون ساكن حفرتي؛ اگر من در خانه ي خود بمانم، اين مردم شقي به چه وسيله امتحان شوند و چه كسي در قبر من بخوابد؟ در صورتي كه خداوند روزي كه زمين را مي گسترد، آن را براي من برگزيده و پناه شيعيان و دوستان ما گردانيده است. اعمال ايشان را در آن جا قبول مي كند و دعاي آنان را در آن جا اجابت مي فرمايد.

شيعيان ما در آن زمين مسكن مي كنند و براي آن ها در دنيا و آخرت امان خواهد بود.