بنابراين تمام واژه ها و مفاهيمي كه در اين نهضت بزرگ به كار رفته، در اين نگاه معنا و مفهومي تازه مي يابد و به گونه اي معني دار با حوادث زمان ارتباط پيدا مي كند. مفاهيم نظير اسارت، شهادت، مظلوميت، قساوت، شهامت، مسئوليت، قدرت، وظيفه و... هر كدام جايگاه و مفهومي سياسي اجتماعي خواهد يافت كه همواره در تمامي جوامع، درس آموز، هدايت گر و راهنما خواهد بود.

معنا و مفهوم اين كلام ارزشمند نبوي فقط با اين نگاه، جايگاه خويش را پيدا خواهد كرد و تحقق عيني خواهد يافت كه «ان الحسين مصباح الهدي و سفينة النجاة».

زنده ماندن عاشورا و امام حسين عليه السلام و همه ي ائمه عليهم السلام با اين نگاه، به معناي زنده ماندن همه ارزش هاي والاي انساني و الهي است؛ يعني مصونيت جامعه در برابر تمامي سلطه گري ها، طاغوت گري ها، استبدادها و ظلم ها.

اين وجهه از زندگي و قيام امام حسين عليه السلام، نيازمند تحليل عميق نگران، نيك انديشان و مصلحاني است كه با تبيين زواياي گوناگون اين قيام، فلسفه اين نهضت را زنده و پرشور نگاه داشته، همراه با تأثير مويه بر مصائب آن حضرت، آن را در عمق جان ارادتمندان نفوذ دهند و از ارادتمندان آن حضرت سربازاني


بسازند كه همواره آن حضرت را در صف اول فرماندهي خويش احساس كرده، بر اهداف و اغراض الهي آن حضرت پاي فشارند و مفهوم «كل يوم عاشورا و كل ارض كربلا» را تحقق عيني بخشند.

خلاصه اين كه اختلاط بين اين دو وجهه، و يا تأكيد بر مقام ثبوتي ائمه عليهم السلام، جامعه را از تأثير پذيري از زندگي و مشي آن ها دور خواهد ساخت و آن ها را از مقام حجيت، اسوه بودن، هادي و مرشد جامعه بودن، به موجوداتي راز آلود تبديل خواهد كرد؛ به گونه اي كه امكان ارتباط عملي بين آن ها و ارادتمندان را منتفي خواهد ساخت. [1] .

اللهم اجعل محياي محيا محمد و آل محمد؛ خداوندا! زندگي مرا به زندگي محمد و آل اطهارش زنده بدار.

و اين به شرطي عملي خواهد بود كه با پاسداشت گفتار هدايت گرانه و مشي عملي و سازنده ي ائمه معصوم عليهم السلام راه درست را پيدا كنيم.

به بيان ديگر، امروز وظيفه ما اين است كه بتوانيم مشي عملي و هدايت هاي گفتاري آن ها را در سراسر زندگي فردي و اجتماعي خويش احساس كرده، با آن ها ارتباطي بدون تكلف و الگوپذير برقرار سازيم (و نگاه اثباتي داشته باشيم) و جايگاه عترت را به خوبي بشناسيم.