تأثيري كه زيارت امام حسين عليه السلام در روح انسان به جا مي گذارد، به تذكر منحصر نمي شود، بلكه در شورانگيزي و ايجاد روحيه انقلابي و دادخواهي نيز تأثيري شگرف دارد، زيرا مضمون بسياري از روايات، يادآور ستم ها و جنايت هايي است كه بر اهل بيت عصمت و طهارت رفته است، و لعن بر قاتلان و ظالمان و پيروان آنان مي باشد، و اين نكته در زيارت سيد الشهداء عليه السلام بيشتر تأكيد شده است.

در سال 61 هجري كه تلخ ترين فاجعه تاريخ انساني به وقوع پيوست و بهترين خلق به همراه بهترين نزديكان و بهترين اصحاب در سرزميني كه به واسطه ي اين بهترين ها، بهترين شد، به دست بدترين ها، شربت شهادت را در عطش وصال دوست سر كشيدند.

البته از سويي كساني كه امام حسين عليه السلام و يارانش را به شهادت رساندند بدترين مردم بودند.

و از سوي ديگر، بدترين ظلم ها را بر آن حضرت روا داشتند، به گونه اي كه به نحوي دلخراش و جانسوز امام حسين عليه السلام و يارانش را به شهادت رساندند.

بر اين اساس بود كه عاشورا جاودانه شد و خداوند اجر اين همه جانفشاني و مظلوميت را در اين دنيا به زيباترين شكل، به آن حضرت عطا نمود و كرامات بسيار بخشيد و در محبت و زيارت و تربت آن حضرت، فارغ از عطاي اخروي، كرامت دنيوي نيز بخشيد.

بنابر آن چه در كتاب هاي تاريخي آمده، زيارت امام حسين عليه السلام و يارانش، در سال هاي اوليه چنان شورانگيز و انقلاب آفرين بود و اثري آشكار در معرفي مظالم و اعمال كفرآميز امويان داشت، كه دستگاه حاكم چاره اي جز جلوگيري از هجوم زائران، به حائر حسيني نداشت.

براي دست يابي به اين هدف، دستور داد پيرامون كربلا پاسگاه هايي قرار دهند، و مأمورين بدخو و سخت گير به نگهباني پرداختند تا مردم را از زيارت تربت پاك امام حسين عليه السلام منع كنند.

اما اشتياق شيعيان براي زيارت امام حسين عليه السلام به حدي بود كه در پوشش تاريكي شب، به زيارت مي رفتند و گاه بعضي گرفتار و يا به شكل هاي گوناگون مجازات مي شدند.

در چنين شرايط سخت، معناي واقعي اين حديث امام صادق عليه السلام روشن مي شود كه چون «ابن بكير» بيم خود را از سلطان (حكومت سلطه و زور) و خبرگزاران جاسوس و دژبانان مرزي اعلام مي دارد، به او چنين فرمود:

ابن بكير! آيا دوست نداري كه خداوند تو را در راه ما بيمناك بيند؟ آيا نمي داني هر كه به خاطر ما ترس را پذيرا شود، خدا او را در سايه عرش خود پناه مي دهد، و هم سخن او در زير عرش الهي حسين عليه السلام باشد، و خدايش از هراس و ناراحتي هاي روز رستاخيز پناه دهد!

درباره ي تشويق به زيارت امام حسين عليه السلام با وجود ترس، معاوية بن وهب از امام صادق عليه السلام نقل مي كند كه فرمود:

اي معاويه زيارت قبر حسين عليه السلام را به خاطر ترس وامگذار، زيرا آن كه زيارتش را ترك كند، حالي


او را فرامي گيرد كه آرزو مي كند كاش قبر امام نزدش بود!! آيا دوست نداري كه خدا شخص تو و همراهانت را در زمره ي گروهي بيند كه رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم و علي و فاطمه و ائمه عليهم السلام همه برايش دعا مي كنند؟

نيز زراره از امام باقر عليه السلام مي پرسد با وجود مشكلات موجود، چه مي فرمايي درباره كسي كه زيارت پدرت را با ترس انجام دهد؟

امام پاسخ مي دهد:

روز قيامت كه بيشترين وحشت و ترس افراد را فرا مي گيرد، خدا او را در امان مي دارد، و فرشتگان به بشارت با او برخورد مي كنند و مي گويند: مترس و اندوهگين مباش، اين روز[سرور]تو است كه در آن كاميابي و رستگاريت مي باشد.

پس از شهادت امام حسين عليه السلام و اصحاب و يارانش، تا سال 132 هجري قمري، كه حكومت ننگين بني اميه منقرض گرديد، با زايرين امام حسين عليه السلام بسيار بد رفتاري مي شد و به صورت هاي مختلف براي آنان موانعي ايجاد مي كردند.

به هر حال، شور حسيني و مظالم اموي و وجودي چنان احاديثي، سنت زيارت فرزند رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم و برترين شهيدان دنيا را برقرار داشت، چنان كه شيفتگان با پاي پياده و شبانه به صورت پنهاني، به شوق ديدار حائر حسيني تنها و يا دسته جمعي، حركت مي كردند.