7. ابن كثير (از علماي معروف مذهب شافعي) در كتاب «البداية والنهاية» درباره ي مقام امام حسين عليه السلام چنين مي نويسد:

پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم حسن و حسين را گرامي مي داشت و به آن ها محبت زايد الوصفي مي كرد. لذا حسين عليه السلام از صحابه ي پيامبر به شمار مي رود و با آن حضرت تا دم مرگ آن بزرگوار، محشور و مصاحب بوده و حضرت رسول نيز از او رضايت كامل داشته، اگر چه حسين عليه السلام در سنين كودكي بود. [1] .

8. ابن كثير مي نويسد:

بخاري از ابونعيم نقل مي كند كه از عبدالله بن عمر شنيدم كه در جواب كسي كه از او درباره ي كشتن مگس در ماه محرم پرسيده بود، گفته است:


مردم درباره ي كشتن مگس سؤال مي كنند در حالي كه پسر دختر رسول الله را كشته اند! (و از او نمي پرسند) و حال آن كه پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم درباره ي حسن و حسين فرموده است: «آن ها گل هاي خوشبوي من در دنيا هستند» [2] .

9. شيخ محمد بن محمد مخلوق مالكي مي نويسد:

حسين عليه السلام انسان با فضل و بسيار اهل نماز و روزه بود و بيست و شش بار پياده ي خانه ي خدا را زيارت كرده است. [3] .

10. شيخ نورالدين علي بن صباغ مالكي، معروف به «ابن صباغ» درباره ي جوانمردي آن حضرت مي نويسد:

انس مي گويد: خدمت حسين عليه السلام بودم كه كنيزكي آمد و با خود دسته گلي آورد و به امام هديه كرد. امام فرمود: برو، در راه خدا آزاد هستي. پس به او عرض كردم: او كه كار مهمي انجام نداده و چنين پاداشي دريافت كرد؟! فرمود: آيا نشنيده اي سخن خداي تعالي را كه (و اذا حييتم بتحية فحيوا باحسن منها) [4] چون شما را احترام كردند، به درودي بهتر پاسخ دهيد. [5] .

11. عباس محمود عقاد مصري، نويسنده ي كتاب «الحسين ابوالشهداء» مي گويد:

شجاعت حسين عليه السلام صفتي است كه از شخصي مانند حسين عليه السلام تعجب آور نيست. زيرا شجاعت از او مثل ظهور طلا از معدن آن است. يعني حسين عليه السلام معدن شجاعت است و اين، فضيلتي است كه آن را از پدران و نيكان به ارث برده و فرزندان خود به ارث گذاشته است... البته در ميان فرزندان آدم كسي در شجاعت قلب و قوت روحي، شجاع تر از حسين عليه السلام در مقايسه با آنچه او در كربلا بدان اقدام كرد، پيدا نمي شود... براي او همين بس كه در طول صدها سال تاريخ دنيا، او همچنان شهيد، فرزند شهيد و پدر شهيدان باقي مانده است. [6] .

12. ابن روز بهان مي گويد:

«اوست كه به قدرت غيرت، هر كافر متمردي را از بيخ و بن برمي كند. اوست كه در مقام بندگي الهي به وظيفه ي ذكر پاكي حق تعالي و بزرگي او، جل و علا، قيام به سزا فرمود. او به واسطه ي طي منازل قرب الهي به اقصي مرتبه ي توحيد رسيده بود. [7] .