حر بن يزيد رياحي در آغاز، فرماندهي بخشي از نيروهاي دشمن را برعهده داشت و براي انجام دادن مأموريت خود راه را بر امام بست. اما پس از مدتي خود را به حضرت رسانيد و از كرده ي خود پشيمان شد. او از حضرت خواست توبه ي او را بپذيرد و به او اجازه دهد تا در ركابش بجنگد. اينچنين بود كه با ايجاد تحول دروني، حر مسير شقاوت را به سعادت ابدي مبدل كرد.

به راستي، مسدود كردن راه امام حسين عليه السلام كجا و فدا شدن در ركاب امام كجا!؟ چه سعادتي بهتر از آن كه امام معصوم عليه السلام فردي خطا كار را آزاد دنيا و آخرت بخواند و با دستمال خود سر او را ببندد تا از خونريزي جلوگيري كند!؟

نقش الگويي حر براي ديگران نيز در كربلا به بار نشست؛ او نه تنها خود، بلكه برادرش مصعب، پسرش بكير، و غلامش عروه را نيز به اردوگاه شرافت ملحق ساخت. توبه پذيري امام حسين عليه السلام به ما مي آموزد كه پوزش پشيمان را بپذيريم و او را از خود نرانيم.