اخلاص، اكسيري است كه به اعمال انسان ارزش فوق العاده اي مي بخشد. اخلاص از ايمان برمي خيزد و ملاك قبولي اعمال نزد خداست. عنصر اخلاص به نحو چشمگيري در نهضت كربلا به چشم


مي خورد. روح اخلاص بر تك تك مجاهدان، به ويژه امام شهيدان حاكم است. اگر همه ي مصايب و سختي ها را تحمل كرد براي خدا بود. آن گاه كه صورت بر خاك گذاشت و نجواي بسم الله و بالله و في سبيل الله و علي ملة رسول الله را سر داد، جز خدا را در نظر نداشت.

قهرمانان كربلا، انسان هاي مخلصي بودند كه تنها براي خدا كار مي كردند، با اين كه امام در شب عاشورا آنها را آزاد گذاشت و فرمود:

آگاه باشيد، گمانم آن است روز سختي را با اينان در پيش دارم، شما را خبر مي دهم كه از جانب من اجازه داريد و از اين جا برويد... و در سياهي شب پراكنده شويد و مرا با اين قوم واگذاريد. [1] .

افرادي چون سعيد بن عبدالله حنفي با پاك باختگي و اخلاص گفتند:

به خدا قسم اي فرزند رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم به هيچ وجه گرد تو را خالي نمي سازيم تا خدا بداند ما سفارش پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم را درباره ي تو اجرا كرديم. به خدا سوگند، اگر بدانم در راهت كشته مي شوم و سپس زنده مي گردم و زنده زنده مرا مي سوزانند و خاكسترم را بر باد مي دهند و اين كار را هفتاد بار تكرار مي كنند، از تو روي بر نمي تابم. [2] .

كسي كه براي خدا كار مي كند شكست ناپذير است، بنابراين انسان بايد در كارهايش هدفي جز خداي متعال نداشته باشد.