زن در اسلام وظايفي دارد كه درخور و شايسته اوست، اسلام از او جهاد نخواسته است، جهاد زن انسان سازي است. مي تواند از شوهر، پسر، برادر و پدر انسان بسازد.

فاطمه ي زهرا عليهاالسلام در زمان پدرش رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم در هيچ يك از جنگ ها شركت نكرد، همسران پيامبر و زنان مهاجر و انصار نيز در هيچ جنگي شركت نكردند. زينب عليهاالسلام همراه برادر به كربلا آمد، ولي در جنگ شركت


نكرد. چون نه جهاد بلكه انسان سازي وظيفه ي اصلي زنان است. زينب عليهاالسلام در هنگامه ي كربلا، پسرش عون را روانه ي كوي شهادت كرد.

زهير، نابغه ي نظامي، سردار بزرگ عاشورا، هنگامي كه آماده ي شهادت گرديد، همسرش «دلهم» را به سوي عشيره اش فرستاد، با اين كه همسر فداكارش آماده شهادت بود.

خانه بانو «ماري» در بصره، كانون شيعيان علي بود و از آن كانون تقوا و فضيلت، تني چند به ياري حسين عليه السلام شتافتند و شهيد شدند، اما خود «ماري» نيامد.

از آن زمان كه نام «سميه» به عنوان نخستين شهيد زن در راه اثبات وحدانيت حق در تاريخ به ثبت رسيد، زنان در نهضت هاي اسلامي همواره نقشي بسيار زيبا، عميق و مؤثر داشتند. مثلا اداي رسالت فرهنگي، در خطبه هاي تكان دهنده ي فاطمه ي زهرا عليهاالسلام و زينب كبري عليهاالسلام به چشم مي خورد. جلوه هاي مشاركت زنان در جهاد مقدس را در همكاري طوعه با مسلم بن عقيل و ام وهب در اطاعت از رهبري و همفكري دلهم با زهير بن قين و... به روشني مي توان ديد. افزايش مقاومت پاكمردان مجاهد و روحيه دادن به آنها و پرستاري از مجروحان و حفاظت از ارزش هاي اسلامي و دامن زدن به ابعاد عاطفي نهضت حسيني، از وظايف مهم زنان در واقعه جانگداز كربلاست.