كسي كه ياران وفادارش از پيران پارسا تا جوانان پاك باخته، عموزادگان، خواهر زادگان، برادر زادگان، برادران و فرزندان، جوان و خردسال و شيرخواره، در برابر چشمانش با شمشير و تير و نيزه چاك چاك شوند و به خاك بيفتند و بر بالاي سر آنها حاضر شود و خم به ابرو نياورد و از سوي ديگر، دختران و خواهران و بانوان حرم را تشنه و داغدار و پريشان ببيند و بداند ساعتي بعد اسير خواهند شد و باز همچون شير بخروشد و رجز بخواند و بر دشمن بتازد و صف شكني كند و آواي «الموت خير من ركوب العار» سر دهد، كسي جز حسين بن علي عليهماالسلام نمي تواند باشد كه با قامتي استوار و روحي به ژرفاي اقيانوس اين همه را مي بيند و همچنان پايداري مي كند. او درس استقامت را از پدر بزرگوارش به گوش جان شنيده است:

والله لو تظاهرت العرب علي قتالي لما و ليت عنها؛ [1] .

به خدا سوگند، اگر تمام عرب پشت به پشت هم دهند تا با من بجنگند، از آنها روي برنمي گردانم.

واقعه ي كربلا و نهضت عاشورا در حقيقت، نماد صبر و استقامت و


تجلي ثبات و پايداري است. امام عليه السلام هنگامي كه فداكاري و ايستادگي ياران و اهل بيت خود را ديد، به آنان فرمود:

شكيبايي پيشه سازيد اي بزرگ زادگان، كه مرگ جز پلي كه شما را از سختي ها مي گذراند و به بهشت پهناور و نعمت هاي دايمي مي رساند نيست. [2] .

و سرانجام آنها به وعده ي الهي رسيدند كه:

ان الذين قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل عليهم الملائكة ألا تخافوا و لا تحزنوا و أبشروا بالجنة التي كنتم توعدون؛ [3] .

به يقين، كساني كه گفتند پروردگار ما خداوند يگانه است، سپس استقامت كردند، فرشتگان بر آنان نازل مي شوند كه نترسيد و غمگين مباشيد و بشارت باد بر شما، آن بهشتي كه وعده داده شده ايد.