امام حسين عليه السلام نماد برجسته ي فداكاري در راه حفظ اسلام است. امام تلاش خود را براي حفظ اسلام در شرايطي انجام مي داد كه حكومت جنايتكار بني اميه در پوشش دفاع از دين، پايه هاي سلطنت ناخجسته ي خود را تقويت، و اسلام ناب محمدي را سست مي كرد. تبليغات دشمن به نحو گسترده اي چشمگير بود و بر بسياري از عوام مردم مؤثر افتاده بود و بيم آن مي رفت كه اگر كار به همين ترتيب پيش برود، اثري از اسلام باقي نماند.

در چنين شرايطي، جرقه اي هشدار دهنده ضرورت داشت تا ذهن خواب آلود مردم بيدار شود و از خود بپرسند چرا امام حسين عليه السلام كشته شد؟ علي اصغر عليه السلام چرا به شهادت رسيد؟ اهل بيت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم چرا به اسارت درآمدند؟ وجود چنين سؤالاتي مي توانست در دراز مدت پايه هاي سلطنت امويان را متزلزل كند و سبب رو آوردن مردم به سوي خاندان رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم گردد. اين گونه بود كه امام حسين عليه السلام جان خود و يارانش را براي حفظ اسلام، تقديم خداي بزرگ كرد و رنج هاي ديگر را هم پذيرا شد. با فداكاري و خون خود، اسلام و عدالت را نجات داد و دستگاه بني اميه را محكوم كرد و پايه هاي آن را فروريخت.

هر چند عده ي جان نثاران و فداكاران نسبت به دشمن بسيار اندك بود، اما با پايداري و پايمردي، پيروز واقعي ميدان نبرد بودند، آنها به امامشان اقتدا كردند و هرگز از شمار زياد نيروي دشمن رعب و وحشتي به دل راه ندادند و تا پاي جان ايستادند.


ألا اني زاحف بهذه الاسرة علي قلة العدد و خذلان الناصر؛ [1] .

آگاه باشيد كه من با همين گروه اندك و با اين كه ياران به من پشت كرده اند آماده ي جهاد هستم.