امام عليه السلام در آخرين شب به نسل هاي آينده، انس با قرآن را مي آموزد، آن گاه كه به برادرش فرمود:

ارجع اليهم فان استطعت أن تؤخرهم الي غدوة و تدفعهم عنا العشية لعلنا نصلي لربنا الليلة و ندعوه و نستغفره، فهو يعلم اني قد كنت أحب الصلاة له و تلاوة كتابه و كثرة الدعاء و الاستغفار؛ [1] .

برادرم به نزد دشمن برگرد و اگر توانستي امشب را از آنان مهلت بگير تا جنگ را به فردا موكول كنند و ما امشب را نماز بخوانيم و به درگاه او استغفار و دعا كنيم؛ زيرا خدا مي داند كه من تلاوت قرآن و نماز و دعا را دوست دارم.

امام به دشمن مي فهماند كه شما قرآن را ترك كرده ايد. شما جزو آن دسته ايد كه به سبب دور شدن از قرآن، پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم به درگاه خداوند از شما شكايت مي كند:

يا رب ان قومي اتخذوا هذا القرآن مهجورا؛ [2] .

خدايا اين مردم از قرآن دوري جستند.

اگر به دستورهاي قرآن توجه مي كرديد اين گونه گرفتار شيطان نمي شديد و به بيراهه نمي رفتيد. اكنون بايد از وانهادن قرآن به خدا پناه ببريم و از خداوند بخواهيم دل هاي ما را براي پذيرش و فهم آيات قرآن آماده كند و لحظه اي بين ما و قرآن جدايي نيندازد؛ چرا كه قرآن مايه ي


هدايت و نور و روشنايي است.