امام حسين عليه السلام در وصيت نامه ي سياسي - الهي خويش پس از شهادت بر يكتايي خدا و رسالت جد بزرگوارش و گواهي بر معاد و ديگر اصول اسلام مي فرمايد:

و اني لم أخرج أشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب


الاصلاخ في أمة جدي اريد أن آمر بالمعروف و أنهي عن المنكر و أسير بسيرة جدي صلي الله عليه و آله و سلم و أبي علي بن أبي طالب...؛ [1] .

من از روي خودخواهي، يا خيره سري يا به منظور آشوب و ستمگري به پا نخاسته ام، بلكه براي اصلاح امور مسلمانان و امت جد بزرگوارم قيام كرده ام. قصد من امر به معروف و نهي از منكر و احياي سنت جدم رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم و پدرم علي بن أبي طالب در ميان امت اسلامي است.

اين وصيت نامه ي كوتاه اما پربار نه وصيت نامه اي عادي بلكه منشوري جهاني و جاوداني است. حسين عليه السلام انساني است الهي و فداكار كه با انگيزه ي معنوي براي مصالح مردم و اصلاح جامعه به پا خاسته، تمام هستي خويش را در راه تحقق اين هدف عالي فدا مي سازد. مبارزه با منكرات حكومت اموي از اهداف اصلي قيام اباعبدالله عليه السلام بوده است. انگيزه اين بود كه معروف را اقامه كند و ما پيروان نيز بايد از ايشان درس صلاح و فلاح بياموزيم و اين فرمان الهي را آويزه ي گوش سازيم كه:

ولتكن منكم امة يدعون الي الخير و يأمرون بالمعروف و ينهون عن المنكر و اولئك هم المفلحون؛ [2] .

بايد جمعي از شما دعوت به نيكي و امر به معروف و نهي از منكر كنند و آنها همان رستگارانند.