عامل بزرگي كه سبب شد مردم كوفه در برابر امام عليه السلام به پا خيزند وابستگي و دلبستگي به دنيا بود. امام حسين عليه السلام در اولين سخنراني خويش در روز دوم محرم مي فرمايد:

... ألا ترون ان الحق لا يعمل به و أن الباطل لا يتناهي عنه ليرغب المؤمن في لقاء الله فاني لا اري الموت الا سعادة و الحياة مع الظالمين الا برما، الناس عبيد الدنيا و الدين لعق علي السنتهم يحوطونه مادرت به معايشهم، فاذا محصوا بالبلاء قل الديانون؛ [1] .

آيا نمي بينيد كه مردم در زندگي ننگين و ذلت باري به سر مي برند كه نه به حق عمل، و نه از باطل رو گردان مي شوند. شايسته است در چنين محيط ننگيني، شخص باايمان فداكاري و جانبازي كند و به ديدار پروردگارش بشتابد. من در چنين محيط ذلت بار، مرگ را جز رستگاري و خوشبختي و زندگي با ستمگران را جز رنج و نكبت نمي دانم. مردم بندگان دنيا هستند و دين لقلقه ي زبانشان است. پشتيباني آنها از دين تا آن جاست كه زندگي شان در رفاه باشد و آن گاه كه در بوته امتحان قرار گيرند، دينداران واقعي كم خواهند شد.


امام همواره به بي ارزشي دنيا و متاع آن و به بي پايه بودن زندگي و زرق و برق دنيا اشاره مي فرمايد:

عباد الله اتقوا الله و كونوا من الدنيا علي حذر؛ فان الدنيا لو بقيت علي احد أو بقي عليها احد لكانت الأنبياء أحق بالبقاء و أولي بالرضا و أرضي بالقضاء...؛ [2] .

بندگان خدا از خدا بترسيد و از دنيا بر حذر باشيد كه اگر بنا بود همه ي دنيا به يك نفر داده شود و يا يك فرد براي هميشه در دنيا بماند، پيامبران براي بقا سزاوارتر بودند، جلب خشنودي آنان بهتر و چنين حكمي خوش آيندتر بود.

بنابراين، هر كس فريب بخورد و براي به دست آوردن متاع چند روزه ي دنيا خود را بفروشد، براي هميشه از سعادت اخروي محروم خواهد ماند. به فرموده ي قرآن مجيد:

قل متاع الدنيا قليل و الاخرة خير لمن اتقي و لا تظلمون فتيلا؛ [3] .

( به مردم ) بگو كه كاميابي دنيا اندك، و آخرت براي پرهيزگاران بهتر است و به اندازه ي تار هسته خرمايي بر شما ستم نمي شود.