لجاجت مانع پذيرش حق مي شود. براي انسان لجوج و يك دنده محور «من» است نه خدا. آنها به جاي خدا محوري به دنبال خود محوري هستند. اگر حق را مانند آفتاب، آشكارا ببينند، سر تسليم در برابر آن فرود نمي آورند. قرآن كريم درباره ي انسان هاي لجوج و مخالفان حضرت موسي عليه السلام مي فرمايد:

فلما جاءتهم اياتنا مبصرة قالوا هذا سحر مبين؛

و هنگامي كه آيات روشني بخش ما به سراغ آنها آمد، گفتند اين سحري آشكار است.

و جحدوا بها و استيقنتها انفسهم ظلما و علوا فانظر كيف كان عاقبة المفسدين [1] .

و آنها آيات روشن الهي را از روي ظلم و سركشي انكار كردند، در حالي كه به آن يقين داشتند، پس بنگر عاقبت مفسدان چگونه بود.

انسان لجوج با آن كه ميداند رأيش خلاف حق است، هم چنان بر آن پاي مي فشارد. كانون وجودي انسان لجوج آكنده از خود پرستي، و رأي و نظرش بي ارزش است؛ چرا كه در گزينش رأي، تنها به منافع شخصي خود اهميت مي دهد، اين خودخواهي ها و لجاجت هاست كه زمينه ساز جنگ ها و اختلافات در جامعه اسلامي مي شود.