غرور علمي از بزرگ ترين لغزشگاه هاي خواص است. متأسفانه آنها به دانسته هاي خويش دل خوش كرده، ديگر حاضر به پذيرفتن سخن هيچ كس و تفكر و تعقل درباره ي آن نيستند:

فلما جاءتهم رسلهم بالبينات فرحوا بما عندهم من العلم [1] .

هنگامي كه پيامبرانشان دلايل روشن برايشان آوردند به دانش خود دل خوش كردند ( و غير آن را هيچ شمردند ) .

آنها نه تنها خود را داناتر از ديگران مي دانند و ديگران را نيازمند دانش خود مي دانند، خود را نيز برتر از ديگران مي شمارند. اين خود بيني مانع بزرگي در راه هدايت آنهاست. آيات قرآن به اين مورد اشاره دارد، آن جا كه مي فرمايد:

ما نريك اتبعك الا الذين هم اراذلنا بادي الراي و ما نري لكم علينا من فضل [2] .

ما نمي بينيم كسي از ما جز فرومايگان ما، آن هم نسنجيده تو را پيروي كرده باشد و براي شما فضيلتي نسبت به خود نمي بينيم.