گاهي بعضي از عقايد ناصحيح، انسان ها را مغرور و در آنها ايجاد انحراف مي كند. مثلا يهود و نصارا تنها خود را دوستان خدا مي دانستند و


گمان مي كردند ديگران از حقوق انساني برخوردار نيستند و مي گفتند:

نحن أبناء الله و أحباؤه قل فلم يعذبكم بذنوبكم... [1] .

ما فرزندان خدا و دوستان او هستيم، بگو: پس چرا در قبال گناهانتان عذاب مي كند.

قالوا لن يدخل الجنة الا من كان هودا او نصاري تلك امانيهم قل هاتوا برهانكم ان كنتم صادقين [2] .

گويند: جز يهوديان و نصارا كسي وارد بهشت نمي شد، اين آرزوهاي واهي آنان است، بگو: دليل قاطع خود را ارائه دهيد، اگر راست مي گوييد.

بايد از اين آيات عبرت گرفت و با پافشاري بر اصول استوار عقلي، از افتادن در وادي خوش خيالي ها در امان ماند. متأسفانه در صدر اسلام، پس از پيروزي در جنگ بدر، بعضي از مسلمانان گرفتار اين توهمات شده، گمان مي كردند چون به پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم ايمان آورده و دين حق را پذيرفته اند، ديگر در همه ي صحنه ها پيروزند. آنها با شكست در جنگ احد، در حقانيت دين خود شك كردند.

... يخفون في انفسهم ما لا يبدون لك يقولون لو كان من الامر شي ء ما قتلنا ههنا... [3] .

در دل خود چيزي پنهان مي كنند كه آن را براي تو آشكار نمي سازند، مي گويند اگر ما بر حق بوديم و بهره اي از حق داشتيم در اين جا كشته نمي شديم.