شگفتا از سرنوشت اين دو صحابي پر سابقه و از مهاجران اوليه در زمان رسول خدا كه به «طلحة الخير» و «سيف الاسلام» لقب يافتند!


زبير از خواص اصحاب رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم و پسر عمه ي آن حضرت و اميرالمؤمنين علي عليه السلام بود. در روزگار غربت اهل بيت، پس از رحلت نبي مكرم اسلام، از معدود كساني بود كه خواهان خلافت علي عليه السلام بود. شمشير زبير چه غم ها كه از چهره ي رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم زدود و چه رنج ها كه در راه اسلام تحمل نمود.

چه چيز اين دو خواص طرفدار حق را از مسير حق خارج كرد، آيا جز فريب دنيا بود!؟

مسعودي مي گويد:

در ايام عثمان، بسياري از صحابه خانه ها فراهم كردند، از جمله زبير خانه اي در بصره ساخت كه تاكنون ( يعني سال 332 سال تأليف مروج الذهب ) معروف است. وي در مصر و كوفه و اسكندريه نيز خانه هايي ساخت. موجودي زبير پس ازمرگ، پنجاه هزار دينار بود و هزار اسب، هزار غلام و هزار كنيز؛ طلحة بن عبيدالله در كوفه خانه اي ساخت كه هم اكنون در محل كناسه به نام دار الطلحتين معروف است. از املاك عراق روزانه هزار دينار درآمد داشت و بيشتر از اين نيز گفته اند. در ناحيه سراة بيش از اين درآمد داشت. او در مدينه نيز خانه اي ساخت كه در آن آجر و سنگ و ساج به كار برده است. [1] .

آنها در دام تعلقات دنيا افتادند و شيريني چند روزه ي دنيا و نان و نام و مقام را برگزيدند و از رسالت خويش كوتاهي كردند. حتي دست به اعمال ناسنجيده اي همچون «جنگ جمل» زدند و همچون دشمنان علي عليه السلام رفتار كردند كه پاياني جز پشيماني نداشت.