ويژگي هاي رواني جامعه كوفه در پيوستن آنها به سپاه عمر سعد دخيل بود. يكي از ويژگي هاي صحرا نشينان آزادي بي حد و حصر است. اين


صحرانشينان، كه هسته ي اوليه شهر كوفه را تشكيل مي دادند، از همان ابتدا به درگيري با اميران خود پرداختند به گونه اي كه خليفه دوم از آنها به ستوه آمد و اينچنين شكوه مي كرد:

و أي نائب اعظم من مأة الف لا يرضون عن امير و لا يرضي عنهم امير؛

چه مصيبتي بالاتر از اين كه با صد هزار جمعيت رو به رو باشي كه نه آنها از اميران خود خشنودند و نه اميران از آنان رضايت دارند.

بر اين اساس، در طول تاريخ كوفه مي بينيم كه مردم اين شهر، چه با اميران و فرماندهان عادل همچون علي بن ابي طالب عليه السلام و عمار ياسر و چه با اميران ستمگر مانند «زياد بن ابيه» سر ناسازگاري داشتند.

براي چنين جامعه اي اميري عادل و آزاد انديش نامناسب مي نمايد، چرا كه از فرمان هاي او اطاعت نمي كنند. نمونه ي آن را در برخورد كوفيان با حضرت علي عليه السلام مشاهده مي كنيم. براي چنين جامعه اي كسي مانند «زياد بن ابيه» ، كه با خشونت و ظلم آنان را وادار به اطاعت در برابر حكومت كند، مناسب تر است.