كساني كه دل از تعلقات دنيوي بريده اند، انسان هاي وارسته اي هستند كه همواره منشأ خير و بركتند. از مسايلي كه قرآن كريم و پيشوايان معصوم ما پيوسته انسان ها را از آن بر حذر داشته اند دنيا طلبي است. چيزي كه گاه شخص براي آن، انسانيت و آزادگي و شرف را زير پا مي نهد و دين را فدا مي كند. دنيا دوستي كه سبب شد مردم كوفه در مقابل امام وقت خويش بايستند. قرآن مجيد براي پرهيز از دنيا پرستي چنين هشدار مي دهد:

قل متاع الدنيا قليل و الاخرة خير لمن اتقي و لا تظلمون فتيلا. [1] .


اي پيامبر به مردم بگو كه كاميابي دنيا اندك و آخرت براي پرهيزگاران بهتر است و به اندازه ي تار هسته ي خرمايي بر شما ستم نشود.

و در جاي ديگر مي فرمايد:

و قال الذين يريدون الحيوة الدنيا يا ليت لنا مثل ما أوتي قارون انه لذو حظ عظيم. [2] .

به آنچه دارند قانع نيستند و مي گويند: اي كاش ما هم مثل قارون اين همه ثروت داشتيم، در حالي كه قرآن كريم به خوبي روشن ساخته كه او و اموالش به زمين فرود برده شدند و اين عاقبت دنيا دوستان است. بنابراين، هر كه فريب دنيا را خورد و خود را به دنيا فروخت، از سعادت اخروي محروم خواهد شد. دنيا منتهاي ديد كوردلان است كه وراي آن چيزي نمي بينند. اما خواص مي دانند كه در وراي آن، سراي جاويدان است، بر اين اساس، آماده كوچند و به دنيا چون ابزاري مي نگرند و از آن زاد و توشه برمي گيرند.