اگر خواص سربلندي در محضر حق تعالي را بر سربلندي در نزد ديگران ترجيح دهند و حاضر باشند براي كسب رضاي خدا در جامعه تحقير شوند و از سرزنش ها و ملامت ها نهراسند، به يقين هميشه مؤثر و


منشأ تحول خواهند بود. در غير اين صورت جز تسليم و تن دادن به ذلت در انتظار آنان نخواهد بود. قرآن در وصف بندگان شجاع و سربلند مي فرمايد:

و لا يخافون في الله لومة لائم [1] .

در راه خدا از سرزنش هيچ ملامتگري نمي هراسند.

يكي از خواص زمان رسول خدا به مرتبه و مقام رفيعي از ايمان رسيده بود. رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم در مورد او مي فرمايد:

آن مرد روزي با بزرگان قبيله اش در جايي نشسته بود كه ناگهان جواني با صورت پوشيده از آن جا عبور كرد. كسي او را نشناخت ولي وقتي رد شد و به پشت سر نگاهي انداخت، آن فرد او را شناخت. با پا و سر برهنه، به سوي وي دويد و دست، سر، سينه و ما بين دو چشمش را بوسيد و گفت: پدر و مادرم فداي تو باد اي برادر رسول خدا كه گوشت تو، گوشت او و خون تو، خون او و بردباري تو، بردباري او و علم تو، علم او و عقل تو عقل اوست. از خدا مي خواهم مرا به سبب محبت شما اهل بيت سعادتمند گرداند. خداوند به سبب اين كار ثوابي به وي داد كه اگر تفصيلش را بنويسند فرشتگان حامل عرش و پيرامون آن از تحمل آن عاجزند. وقتي آن مرد به سوي دوستان و افراد قبيله اش بازگشت، به سرزنش وي پرداختند و گفتند: تو با جايگاهي كه در قبيله و جامعه ي اسلامي و نزد رسول خدا داري چنين به آن عابر فروتني مي كني؟ «مسعود» در جوابشان گفت: اي جاهلان، آيا گمان مي كنيد كه به مسلماني جز به سبب حب رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم و اين عابر ثواب داده مي شود؟


خداوند به سبب اين پاسخ او به سرزنش ديگران، ثوابي همچون ثواب پيشين برايش مقدر كرد. آن گاه رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم آن شخص را سعد بن معاذ و آن عابر را علي بن ابي طالب عليه السلام معرفي كرد.