وقتي امر به معروف و نهي از منكر سودمند نمي افتد، بايد از گناهكاران و عملشان آشكارا بيزاري جست. قرآن مجيد حضرت ابراهيم عليه السلام و يارانش را اسوه ي وظيفه شناس و عامل معرفي مي كند و مي فرمايد:

... اذ قالوا لقومهم انا برءاؤا منكم و مما تعبدون من دون الله كفرنا بكم و بدا بيننا و بينكم العداوة و البغضاء ابدا حتي تؤمنوا بالله وحده [1] .

به قوم خود گفتند: ما از شما و از آنچه به جاي خدا مي پرستيد، بيزاريم، به شما كفر مي ورزيم ( منكر عمل و روش شماييم ) و ميان ما و شما دشمني و كينه ي هميشگي پديدار شده تا وقتي كه فقط به خدا ايمان آوريد.


امام علي عليه السلام مي فرمايد:

ادني الانكار ان تلقي اهل المعاصي بوجوه مكفهرة [2] .

پايين ترين مرتبه انكار آن است كه با گناهكاران با چهره ي گرفته و خشم آلود برخورد كني.