بصيرت چراغي هماره روشنگر و نجات بخش انسان از گمراهي هاست. بصيرت به انسان قدرت مي دهد كه حتي در تنهايي و


غربت چون امت واحده از صراط مستقيم سر برنتابد و هيچ هراسي از بسياري طرفداران باطل به دل راه ندهد. بصيرت روشن بيني و روشن دلي است. «بصر» چشم سر است و «بصيرت» چشم دل.

قرآن مجيد درباره ي كافران و دنيا پرستان ظاهر بين مي فرمايد:

يعلمون ظاهرا من الحيوة الدنيا و هم عن الاخرة هم غافلون [1] .

تنها ظاهري از زندگي دنيا مي بينند و از آخرت غافلند.

در اين باره امام علي عليه السلام مي فرمايد:

من ابصر بصرته و من ابصر اليها اعمته [2] ؛

آن كس كه دنيا را وسيله ببيند ( و به آن دل نبندد ) اين مايه ي بصيرت اوست و آن كس كه دنيا برايش هدف باشد، نابنيايش خواهد كرد.

خواص جامعه آنها هستند كه به فرمايش علي عليه السلام:

حملوا بصائرهم علي اسيافهم [3] .

آنان بصيرت ها و انديشه هاي روشن خود را با شمشيرهاي خود حمل مي كنند.

اساسا در همه نبردهايي كه حق و باطل پنهان بود و كفر در پرده ي سالوس و ريا و تقدس پوشيده شده بود، اهل بصيرت با چشم دل و حق محوري راه صواب را از ناصواب تشخيص دادند و راه امام حق را برگزيدند. حق مداري ويژگي برجسته اهل بصيرت است، آنان اين نور را از تقوا، زهد، توكل به خداوند و وارستگي از غير او برمي گيرند.