«عزّت » آن حالتي است كه انسان را مقاوم و شكست ناپذير مي سازد. و اصل آن ازاين جا گرفته شده است كه مي گويند: «أرْض ٌ عَزازٌ» يعني زميني كه سخت و محكم و نفوذناپذير است ، و مي گويند: «تَعَزَّزَ اللحُم ْ» يعني گوشت ، ناياب شده كه نمي توان به آن دست يافت .

بنابراين «عزّت » در اصل به معناي صلابت و حالت شكست ناپذيري است و بر همين اساس ، از باب توسعه در استعمال ، درمعناي ديگر؛ از جمله غلبه ، صعوبت ، سختي ،غيرت و حميّت و مانند اين ها به كار رفته است . عزّت به معناي عظمت ، ارج مندي ،سرافرازي و بزرگواري است و در معناي دقيق تر، عزت همان شناخت انسان به حقيقت نقش خود و قرار دادن آن در مقام و منزلت خود است .

عزّت را به معناي «اقتدار» نيز تفسير كرده اند. اين معنا در يكي از اسم هاي الهي به چشم مي خورد؛ نامي كه بيش از 88 بار در قرآن كريم از آن ياد شده است . (هو العزيزالحكيم ) ، (هو العزيز العليم ) ، (الي صراط العزيز الحميد) و... مراد از عزيز، وجود قاهري است كه غلبه نمي پذيرد. بنابراين «عزّت »، در حوزه هاي گسترده اي چون جامعه ،معناي اقتدار و عظمت دارد و در حوزه هاي شخصي به مفهوم ارج مندي و سربلندي است .در مقابل آن ، ذلّت قرار مي گيرد كه مفهوم متضاد آن است : (تُعِزُّ مَن ْ تَشاءُ و تُذّل ُ مَن ْتشاءُ) .