«عزت حسيني » عنواني است براي بيان جلوه اي از جلوه هاي تربيتي بزرگ ترين حماسه بشري و برترين نهضت انساني .

عزت حسيني و عزت آفريني از مهم ترين اهداف تربيتي پيامبران و امامان بوده است . هيچ نهضتي چون نهضت حسين (ع) قلب ها را منقلب نكرده و عواطف را هم سوي خود نساخته و روح و عزت را در بشر ندميده است . اگر انسان ها به عزت حقيقي دست يابند و از ذلت مجازي آزاد گردند، به تربيتي كه هدف اصلي پيامبران بوده است خواهند رسيد. تربيتي كه انسان را سربلند و شكست ناپذير در برابر غيرخدا و عاجز و خوار در برابر خدا مي سازد.

كسي كه فقط در برابر خدا سرِ بندگي فرود مي آورد و داغ ذلت را بر پيشاني خود مي گمارد، به عزِّ ربوبيت نايل شده است . عزت حقيقي فقط و فقط مختص خداوند است و بس ؛ چرا كه تنها اوست كه دوستدارانش را عزت مي بخشد. حسين (ع) در دعاي عرفه خداوند را اين چنين مخاطب قرار مي دهد:

يَا مَن ْ خَص َّ نَفْسَه ُ بِالسُّمُوِّ وَ الرَّفْعَة ِ فَأولِياؤُه ُ بِعِزِّه ِ يَعْتَزُّون َ؛

اي آن كه ذات خود را به علو مقام و رفعت مخصوص گردانيدي و دوستدارانت را به عزت خود عزيز ساختي .

حسين (ع) مظهر عزت الهي و نهضت او قيامي براي حفظ عزت انساني بود تا پس از او همگان راه و رسمش را در پيش گيرند و بدين تربيت به عزت حقيقي نائل آيند.