معمولاً در هر زمان و مكاني كه ارزش ها و اركان اصلي يك مكتب فرامو ش ، يا ازمسير اصلي خويش منحرف شود، بايد نخبگاني در آن جامعه وجود داشته باشد، كه با سعي و تلاش خويش به احياي آن فرهنگ پرداخته و ارزش ها و اصول آن راباز سازي كنند. نهضت اباعبداللّه الحسين نيز همچون شعله اي تابناك ، ظلمت و جهالت و ناداني رااز اسلام زدود و نهضت او احيا كننده اسلام حقيقي بود. او سنت نبوي و سيره علوي را زنده كرد و به مسلمين در آن روز و هر زمان ديگر نشان داد كه ممكن است برداشت هاي ديني غلط شود و حكومت اسلامي منحرف شود. اما دين ، ثابت و پايدار بوده و راهي به سوي سعادت و پيشرفت است كه با احياي آن در جامعه ديني مي توانيم به هدف متعال خويش برسيم .

بايد بدانيم كه احيا و باز سازي در مكتبي موفق و قابل پذيرش است كه خود قابليت احيا و زنده شدن داشته باشد و فرهنگي مي تواند در جامعه اي قرن ها زنده بماند كه «الهي » ، «عقلاني » و «انساني » باشد، و هركدام از اين جنبه ها اگر نباشد به سرنوشت حكومت ها و جامعه هاي اموي يا مسيحي قرون وسطايي و يا كمونيستي مبتلا مي شود و به حتم نابود خواهد شد. بنابراين احيايي كه حسين (ع) ، قصد انجام آن را داشت ، به معناي ارتجاع و عقب نشيني از پيشرفت و فطرت عقلاني انسان نيست ، بلكه احيا در فرهنگي است كه خود ركود و خمودگي را قبول ندارد و اعتقاد به پيشرفت ، سعادت و فعاليت جمعي بشر دارد.

احياي حسين (ع) در ديني بود كه دين الهي ، دين اجتماع ، دين مدارا، آزادي ، انسان گرايي و حقوق بشر است . نام او به اسلام عزت و افتخار داد، چون او واقعاً احيا كننده دين بود كه در اين راه حاضر بود، جان خود و خانواده اش را فدا كند.