بر مبناي اين نظر، هدف امام حسين (ع) تنها تشكيل حكومت بود؛ يعني او قيام كرد تا خلافت و حكومت را از غاصبان آن بگيرد. آن حضرت اين موضوع را وظيفه الهي مي دانست كه در برابر ظالم مقاومت كند و حكومت فاسد را نابود كرده و حكومتي صالح جايگزين آن كند.

اما اين نظر نيز با مخالفت برخي مواجه شده است ، چون آن را با علم امام در تضاد مي بينند و معتقدند كه امام خوب مي دانست كه با آن ياران اندك به پيروزي نخواهد رسيد. قيام و نهضت امام نيز قبل از دعوت كوفيان آغاز شد؛ يعني پس از در خواست بيعت يزيد، آن حضرت از مدينه خارج و اعلام خروج و قيام كرد. و قبل از يافتن يار و ياوري ، نهضت خويش را اعلام كرد، هم چنين پس از شنيدن شهادت مسلم بن عقيل نيز به راه خود ادامه داد. پس اگر هدف آن حضرت رسيدن به حكومت بود، مبارزه با آن ياران اندك كه «احتمال پيروزي » را بسيار كم كرده بود، غلط بود، چنان كه پدر گرانقدر و برادر مظلومش نيز به علت نداشتن ياوري ، براي رسيدن به حكومت ، قيام و نهضتي ايجاد نكردند. پس عامل اصلي قيام ، ايده ديگري بوده است .