همان گونه كه در معناي صالح ، از مجمع البحرين آمد كه صالح كسي است كه فرائض و واجبات الهي و حقوق مردم را به انجام رساند و به بيان علامه طباطبايي - طاب ثراه - صلاح ِ هر چيز به آن است كه هر چيزي بر مقتضاي طبع و سرشت اصلي اش باشد، تا خير و صلاح (قابل شأنش ) بر آن مترتّب گردد، ضرورت اصلاح امور جامعه و اصلاحات اجتماعي ظاهر مي گردد، البته نه فقط صلاح و اصلاح تمامي امورِ تهديد پذير از فساد و تباهي را در بر مي گيرد و موضوعي بدين وسعت دارد، بلكه از نظراهميت و ارزش ، هم سنگ و هم طرازِ عدل و عدالت است ؛ زيرا، اوّلاً عدالت در سايه اصلاح امور، توسط انسان ِ صالح مي تواند برقرار گردد، ولي تا صالحي مُصْلح نباشد، عدالت نيز بي معنا خواهد بود؛ ثانياً، اجراي عدالت نيز، براي اصلاح اجتماعي و جامعه انساني است .

علامه طباطبايي ؛ در ذيل آيه شريفه : (اِن َّ الله يَأمُرُ بِالْعَدْل ِ وَالاْحْسان ِ وَايتاء ذِي الْقُرْبي ...،) اين موارد را به ترتيب از مهم ترين چيزهايي مي داند كه جامعه انساني بدان ها استوار است ؛ و در دليل ِ اين ادّعا مي فرمايد: «لِما أن ّ صَلاح المجتمع العام ّ اهم ّ مايبتغيه الاسلام في تعاليمه الْمُصْلحة ؛ براي اين كه صَلاح ِ اجتماع مردمي ، مهم ترين چيزي است كه اسلام در تعاليم اصلاح طلبانه اش بدان توجّه دارد.