يكي از فضايل اخلاقي كه در هر عمل روي آن تأكيد زياد شده است ، اخلاص است . زيارت امام حسين (ع) هم به عنوان اين كه يكي از بهترين اعمال است ، در روايات زيادي آمده كه اين عمل با اخلاص صورت بگيرد. از باب نمونه 3 مورد ذكر مي شود و لازم است قبل از ذكر روايت يادآوري كنم كه به علت اين كه بعضي روايات خيلي طولاني است ،فقط ترجمه آن روايات ذكر مي گردد.

امام باقر (ع)، در جواب عده اي از مواليان خود كه از آن حضرت درباره زيارت امام حسين (ع) سؤال كردند، فرمود: هر كسي امام حسين را زيارت كند به خاطر خدا، در روز قيامت خدا را ملاقات مي كند. در حالي كه از نور او همه چشم ها خيره مي شوند، تا به حوض كوثر مي رسند و اميرالمؤمنين (ع) در كنار حوض كوثر ايستاده است . اميرالمؤمنين (ع) اول با اين زائر با اخلاص دست مي دهد، بعد او را از آب حوض كوثر سيراب مي كند،بعد به او دستور مي دهد كه به طرف منزل خود در بهشت برود و از طرف اميرالمؤمنين فرشته اي مأمور مي شود كه او را از پل صراط عبور دهد و به آتش جهنم نيز دستور داده مي شود كه او را در بر نگيرد تا اين كه عبور كند و آن فرشته همراه او است تا اين كه وارد بهشت شود و مابين قبر امام حسين (ع) و آسمان انبوهي از فرشته ها قرار دارند و جاي قبرآن حضرت از آن روزي كه آن جا دفن شده است ، روضه اي از روضه هاي بهشت است و معراجي است براي عروج اعمال زائرين اش به سوي آسمان ، در آسمانها هيچ فرشته اي وپيامبري نيست ، مگر اين كه از خدا مي خواهند كه به آنها اجازه زيارت آن حضرت را بدهند. لذا گروه گروه مي آيند پايين و گروه گروه مي روند بالا. بنابراين اگر كسي امام را ازروي اخلاص زيارت كند؛ حداقلش اين است كه بدنش از عذاب آتش جهنم در امان است . لذا شاعر مي گويد:



اذا شِئت َ النجاة َ فَزُرْ حسيناً

لِكي تلقي الاءله قريز عيني



فان النار ليس تمُش جِسماً

عليه غبارُ زُوّارِ الحسين



موسي بن القاسم مي گويد: در آغاز دوران امامت امام باقر (ع)، امام صادق (ع) وارد نجف شد. به من گفت : برو در فلان بزرگراه بايست و نگاه كن يك نفر از ناحيه قادسيه مي آيد. وقتي به تو نزديك شد به او بگو در فلان جا يكي از فرزندان رسول خدا (ص) از تو مي خواهد كه نزد او بروي .بعد آن شخص با تو مي آيد.موسي بن القاسم مي گويد من طبق دستور حضرت رفتم و در همان بزرگ راه ايستادم در حالي كه هوا خيلي گرم بود، يك وقت متوجّه شدم كه يك نفر شتر سوار از دور مي آيد. وقتي به من رسيد، به او گفتم : اي فلاني فرزند رسول خدا در فلان مكان قرار دارد و به من دستور داده كه تو را پيش او ببرم . با او آمدم . شتر او را نزديك خيمه بستم . آن مرد داخل خيمه شد و من بيرون از خيمه بودم .صداي آنها را مي شنيدم در حالي كه خودشان را نمي ديدم . حضرت از آن مرد سؤال كرد ازكجا مي آيي ؟ گفت : از نقاط دور دست يمن . فرمود: آيا تو از فلان محل هستي ؟ عرض كرد: بلي . فرمود: براي چه آمدي ؟ عرض كرد: براي اين كه امام حسين را زيارت كنم .حضرت فرمود: فقط براي زيارت آمده اي ؟ عرض كرد: بله ، هيچ مقصودي غير از زيارت ندارم . آمدم كه فقط در حرم آن حضرت نمازي بخوانم . او را زيارت كنم و به او سلام دهم و برگردم . بعد حضرت فرمود: چه فايده اي در زيارت آن حضرت است ؟ عرض كرد: زيارت آن حضرت مايه بركت براي خودم و خانواده ام و فرزندانم و اموالم و زندگي ام و باعث برآورده شدن حوائج من است . بعد حضرت فرمود: آيا مي خواهي فضيلت بيشتري براي زيارت آن حضرت ذكر كنم ؟ عرض كرد: بله يا بن رسول الله. فرمود: زيارت امام حسين برابري مي كند با يك حج ّ مقبول پاك ، در حالي كه در كنار رسول خدا اين حج را انجام داده باشي . آن مرد تعجب كرد. بعد حضرت فرمود: به خدا قسم زيارت امام حسين (ع) برابري مي كند با دو حج مبرور و مقبول پاك در كنار رسول خدا (ص). دوباره آن مرد تعجب كرد.حضرت همين طور به تعداد ثواب زيارت آن حضرت زياد كرد تا رساند به 30 حج مبرور و مقبول پاك با رسول خدا (ص).

روشن است كه اين همه ثواب در زيارت آن حضرت نيست ، مگر براي كسي كه زيارت آن حضرت بيايد و هيچ غرض و هدف ديگري نداشته باشد و براي خودنمايي و... نباشد. فقط خالصاً لوجه الله باشد. با حالت خشوع و خضوع باشد، با حالتي باشد كه در آن حال كه انسان مشغول زيارت است ، يك سجده خاشعانه بزند و بعد برود در وادي درد دل كردن با امام .با يك حالت مخصوص ،آن گونه كه مرحوم علامه اميني زيارت مي كرد كه مي گويد زماني كه ايشان در حرم اميرالمؤمنين (ع) مشغول زيارت بود، هيچ چيز را احساس نمي كرد و هيچ سخني را نمي شنيد.

شاعر شعر خيلي زيباي دارد درباره دو امام همام ؛ يعني امام موسي بن جعفر و امام محمد تقي (ع)، مي گويد:



يا قاصد الزوراءِ عرِّج

علي الغربي من تلك المغاني



و نعليك وَ اخلَعَن ْ وَتَسجُدْ

خضوعاً اذا لاحت لديك القبّتان ِ



لعمُرك فتحتهما نارُ موسي

و نور محمدٍ متقي ربان ِ



مي گويد: اي قصد كننده بغداد به جانب غربي آن منازل ميل كن .

كفش هاي خود را بيرون بياور و سجده خاضعانه انجام بده ، در آن لحظه اي كه آن دو قبه نوراني نمايان شد. منظور دو قبه امام كاظم و امام جواد است .

قسم به تو در زير آن دو قبه نور امام موسي كاظم و امام محمد تقي نزديك هم قرار دارند.

روايت ديگر در باب اخلاص در زيارت امام حسين (ع)، روايتي است از امام محمدباقر (ع)، مي فرمايد: اگر مردم مي دانستند كه زيارت امام حسين چه فضيلتي دارد.از شوق رسيدن به زيارت آن حضرت خودشان را مي كشتند. كنايه از اين كه از همديگر سبقت مي گرفتند و حسرت رسيدن به زيارت آن حضرت امان شان را مي بريد.

راوي از حضرت سؤال مي كند چه فضيلتي براي زيارت آن حضرت است ؟ مي فرمايد: هر كس با اشتياق به زيارت آن حضرت بيايد خداوند هزار حج مقبول و هزار عمره مبرور و اجر هزار شهيد از شهيدان بدر و اجر هزار روزه دار و ثواب هزار صدقه مقبوله و ثواب هزار نفر را براي او مي نويسد.كه فقط براي خدا انجام داده شده باشد. و در سالي كه اين توفيق حاصل شد كه به زيارت امام حسين رفت از هر آفت كه كمترين آن شيطان است ، محفوظ مي ماند و خداوند فرشته اي را مأمور مي كند كه زوار امام حسين (ع) را از جلو او و پشت سر و سمت راست و چپ و بالاي سر و زير پا حفظ مي كند. اگر در همان سالي كه امام حسين (ع) را زيارت كرده از دنيا رفت ملائكه هاي الهي كه به آنها ملائكه رحمت گفته مي شود، حاضر مي شوند و زوار حسين (ع) را غسل مي دهند و كفن مي كنند و طلب آمرزش مي كنند و او را تا كنار قبرش تشييع مي كنند. آن لحظه اي هم كه در قبر گذاشته شد، ملائكه طلب آمرزش مي كنند و خداوند او را از فشار قبر و سؤال نكير و منكر در امان نگه مي دارد و دروازه بهشت بر وي باز مي شود و پرونده اعمال او به دست راستش داده مي شود و در روز قيامت نوري براي او قرار داده مي شود كه در روشنايي آن نور راه مي رود.و از نور او مابين مشرق و مغرب روشن مي شود. منادي نداء مي دهد كه اين نور مال زوار امام حسين است كه با اشتياق به زيارت آن حضرت آمده بود،هيچ كس باقي نمي ماند در روز قيامت مگر اين كه آرزو مي كند كه كاش آن ها از جمله زيارت كنندگان مرقد امام حسين (ع) مي بودند.

بنابراين زيارت امام حسين (ع) بايد با اخلاص انجام بگيرد.البته اثر خود را خواهد گذاشت و انسان به هر چيزي كه آرزوي آن را داشته باشد، خواهد رسيد. همان گونه كه شاعر مي گويد:



لله ايام ٌ مَضَت بكربلا

محروستة ٌ من كل كرب و بلا



بمشهد الطير الحسين ذي العُلا

و نسل خير الخلق في كل اعلاء



فحضّي بهبوده تفّضلاً

و نلت ُ ما كنت ُ له مؤملاً



من زاره باالصِّدق فيه و الولاء

يعود مهبوراً بلا شك ٍ ولاء



به خدا سوگند آن ايّامي كه انسان در كربلا به سر مي برد، از هر بلا و مشكلات محفوظ است . آن كربلاي كه مشهد مطهر حسين است كه صاحب بلندي مرتبه و نسل بهترين مردم در هر مكاني است . آن مكان مقدّسي كه انسان در آن جا پيچيده به جود و كرم تفضلي آن حضرت است . آن مكاني كه هر صاحب آرزوي به آرزوي خود مي رسد.

كسي كه آن حضرت را از روي صِدق و دوستي زيارت كند؛ بدون شك در حالي برمي گردد كه از نظر معنوي مزين شده است و بار معنوي فراواني را با خود همراه دارد.

شاعر ديگري مي گويد:



ما حار من زار امام الهدي

خيرو مزورٍ زاره الزائر



كسي كه امام هدايت (امام حسين (ع)) را كه بهترين مزور است زيارت كند، هرگزدر حيرت و سرگرداني واقع نخواهد شد.